Werburga (Wereburga)

Imię żeńskie pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wer- (angs. werian) 'bronić' i -burg (swn. bergan, niem. bergen) 'zamek, gród, ochrona'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Wereburga, Werburga, ang. Werburgh, niem. Werburga.

Werburga, ksieni z Ely. Była córką Wulfhera, króla Mercji, oraz św. Ermenhildy. Wstąpiwszy do klasztoru w Ely, została w nim ksienią. Pozakładała także klasztory w Hanbury i Trentham (w hrabstwie Stafford) oraz w Weedon (w hrabstwie Northampton). Już za życia słynęła z cnót i daru czynienia cudów. Zmarła około 699 r. Wspomnienie obchodzono 3 lutego, i ten dzień przyjęło nowe Martyrologium Rzymskie. Relikwie aż po czasy Henryka VIII czczono w katedrze w Chester, dokąd przeniesiono je z obawy przed najazdami duńskimi.