Weron

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie spieszczenie cognomen Veranus lub skrócona forma germańskiego imienia dwuczłonowego typu: Werihart, Werhard, w którym pierwszy człon wer- (płdgerm. v-ra) 'prawdziwy' wywodzi się z łacińskiego verus.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vero, Veron, Veronus, ang., niem. Veron, wł. Verono.

Weron i Werona z Brabancji. Zestawiono ich ze sobą późno i nie wiadomo, czy nie zestawiono sztucznie. Wszystkie zresztą wiadomości o tych brabanckich świętych nie są pewne. Przekazał je Olbert, założyciel opactwa w Gembloux (+ 1048), który żył dwieście lat po opisywanych przez się bohaterach. W Lembeeck, w pobliżu Hal, w Brabancji, odnaleziono w 1004 r. szczątki Werona, który miał być synem Ludwika Niemca (+ 876). Uchodząc z dworu, wybrał się na pielgrzymkę i w czasie tego pobożnego przedsięwzięcia zmarł. Werona, którą czczono zwłaszcza w Leefdaal pod Lovanium, miała założyć opactwo i być w nim pierwszą ksienią. Zmarła podobno w 870 r. Kaplica, w której ją czczono, zwie się Vronenberg. Wspomnienie przypadało 29 sierpnia. Natomiast relikwie Werona przeniesiono do Mons. Wspominano go tam 30 marca, w diecezji zaś 31 stycznia.