Werol (Werul)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen Verulus / Verolus, utworzone zdrabniającym sufiksem -ulus / -olus od pierwotnego Verus, którego podstawę stanowi przymiotnik pospolity verus, -a, -um 'rzetelny, prawy, słuszny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Verolus, Verulus, fr. Vorles, wł. Verolo.

Werol z Marcenay. Był kapłanem i jako taki oddawał usługi za panowania Gontrana, króla Burgundów (561-593). Późny czciciel, Aganon, scholastyk z Châtillon-sur-Seine, pisze (1025), że pewnego razu w czasie odprawiania mszy św. w obecności króla Werol doznał wizji. Gontran, poruszony tym wydarzeniem, obrał sobie świętego na doradcę. Werola pochowano w Marcenay, w imponującym sarkofagu, zachowanym aż do dnia dzisiejszego. Potem dla bezpieczeństwa relikwie przeniesiono za mury miasta Châtillon-sur-Seine, którego stał się patronem. Wspomnienie obchodzono 16 lub 17 czerwca.