Werus

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty został przymiotnik pospolity verus, vera, verum 'rzetelny, mówiący prawdę, szczery, sprawiedliwy'.

W Polsce notowane od XIV wieku w formie Wierusz.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Verus, fr. V-re, wł. Vero.

Hagiografowie wymieniają trzech świętych tego imienia. Pominiemy jednak Werusa, biskupa Salerno, który żył zapewne w V w., ale którego kult nigdy nie osiągnął większych wymiarów; bardzo późno i chyba bez właściwych odniesień kultowych został on wprowadzony pod dniem 23 października do Martyrologium Rzymskiego (por. Com. mart. rom. 472 i 463), ale w najnowszym jego wydaniu już nie jest wymieniony. Wspomnimy dwóch innych, którzy także nie osiągnęli większego rozgłosu:

Werus I, biskup Vienne. Adon bezpodstawnie utrzymywał, że Werus żył za Trajana i Nerwy i był uczniem apostołów. Z zachowanych dokumentów wynika, że jako biskup uczestniczył w 314 r. w synodzie w Arles. Nie ma wczesnych poświadczeń jego kultu. Potem wspominano go w dniu 1 sierpnia.

Verus II, biskup Vienne. W Kronice Adona widnieje jako biskup współczesny cesarzom Tyberiuszowi i Maurycemu oraz męczennikowi Hermenegildowi. Jego diakonem był Dezydery z Autun, który będzie też jego następcą. W rzeczy samej był dwudziestym piątym na liście biskupów Vienne. Grzegorz z Tours odnotował pod 586 r. początek jego pontyfikatu, który mógł trwać do 596 r., bo wtedy Grzegorz Wielki pisał już do biskupa Dezyderego. Nie widniał we wczesnych martyrologiach. Adon wprowadził go do swojego pod dniem 13 stycznia.