Weryk

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen, utworzone sufiksem -icus od WERUS. Vericus to 'pochodzący od Verusa, syn Verusa'. Może to być również imię germańskie, złożone z członów: wer- (swn. w-r-) 'prawda' i -rich 'władający'.

W Polsce brak poświadczeń jego występowania.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Vericus, Werricus.

Weryk, przeor z Aulny. Gdy św. Bernard głosił w 1146 r. krucjatę w Li-ge, dwaj kanonicy od Św. Lamberta od razu chcieli wstąpić do opactwa w Clairvaux. Jednym z nich był Weryk. Skoro jednak w rok później biskup z Li-ge powierzył Bernardowi podupadłe opactwo w Aulny, wielki kaznodzieja zlecił zadanie zreformowania ośrodka nowym kandydatom do zakonu. Weryk został wówczas mistrzem konwersów, a po śmierci swego towarzysza Waltera przeorem w opactwie. Odznaczał się na tym stanowisku między innymi wielkim umiłowaniem studiów. Zmarł 5 grudnia 1217 r. Cystersi wpisali go do swego menologium i czcili jako błogosławionego.