Wibert (Gwibert)

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vibertus, Wigbertus, Guibertus, ang., niem. Wibert, Guibert, fr. Guibert, wł. Guiberto, Viberto.

Wibert z Gembloux. Nie należy go mylić z opatem tego słynnego ośrodka, który żył w latach 1124-1213 i który pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką, w tym korespondencję ze św. Hildegardą z Bingen. Nasz Wibert był synem Lietolda i Osburgi, wielmożów spokrewnionych z panującymi w Austrazji. Urodził się pod koniec IX stulecia. Wykształcenie i ogładę zdobywał na dworach Henryka I i Ottona I, ale do rzemiosła rycerskiego pociągu nie zdradzał. Po śmierci ojca postanowił zostać ubogim dla Chrystusa i swe spore dobra w Gembloux (pod Namur) przeznaczył na fundację opactwa benedyktyńskiego. Do wybudowanego przez siebie klasztoru zaprosił mnichów z Gorze, gdzie w 933 r. odnowiono życie zakonne. Opactwo w Gembloux powstało w 922 albo raczej w 940 r., może nawet dopiero tuż przed 983 r., natomiast sam fundator usunął się do Gorze. Oskarżony o samowolne rozporządzenie lennem, jeździł potem do cesarza, który zaaprobował jego darowiznę, a w 946 r. wyposażył ją w nowe donacje. Potem święty dwa razy jeszcze jeździł do Gembloux: by bronić opactwa przed najazdem Madziarów oraz by uśmierzyć spory z jego krewnymi. Miał także w Gembloux założyć bractwo, do którego dopuszczano przedstawicieli laikatu. Zmarł 23 maja 962 r. w Gorze. Ciało przeniesiono na żądanie mnichów do Gembloux. O tym wszystkim dowiadujemy się jednak z żywota, który słynny Sigebert z Gembloux skreślił późno, zapewne w oparciu o tradycje ustne i bez troski o ścisłość czy dokładność chronologiczną. Sigebert był też głównym inicjatorem kultu Wiberta. Ukoronowała go uroczysta elewacja oraz deklaracja (-kanonizacja-), wydana przez biskupa po obradach synodalnych w 1110 r. W nowym Martyrologium Rzymskim wspomnienie umieszczono w dies natalis.