Wiborada

Jest to germańska, dialektalna forma żeńska utworzona od męskiego imienia WIBERT.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Wiborada, Viborada.

Wiborada z Sankt Gallen. Zarys jej żywota sporządził może Ekkehard I z Sankt Gallen, ale redagowali go później i przerabiali tamtejsi mnisi, Hartmann i Hepidan (XI w.). Wywodziła się z szlachty alemańskiej. Około 912 r. zbudowała sobie w Sankt Georgen, w pobliżu Sankt Gallen, celkę, w której wiodła życie oddane bogomyślności i wyrzeczeniom. W 916 r. zamknęła się w Sankt Mangen w rekluzji. Przybywali do niej po radę możni i prostaczkowie, chyba także Ulryk, biskup z Augsburga. Swe księgi i naczynia kościelne zapisała opactwu. Zginęła od strzałów Madziarów, którzy plądrowali okolice. Stało się to 2 maja 926 r. Spontanicznie uznano ją za męczennicę. Kanonizacji dokonał w 1047 r. Klemens II. Jej celkę długo jeszcze zajmowały osoby zdobywające się na rekluzję, potem beginki.