Wicelin

Jest to imię pochodzenia germańskiego, a ściślej - zlatynizowana forma spieszczenia imienia Wido / Guido / Gwidon. Na terenie Niemiec i Alzacji występuje też spieszczenie Wetzel.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vicelinus, Wicelinus, niem. Wizelin, Wetzel, wł. Vicelino.

Wicelin, biskup stargardzki (Oldenburga). Urodził się pod koniec XI stulecia, może w Hameln nad Wezerą. Kształcił się w Paderborn, a także u swego wuja Ludolfa, który był proboszczem w Fühlen. Wcześnie w Bremie został kanonikiem-scholastykiem. W latach 1123-1126 kontynuował w Laon studia kościelne. Święcenia kapłańskie z rąk św. Norberta przyjął w 1126 r. w Magdeburgu. Nie wstąpił jednak do premonstratensów, ale wrócił do Bremy, gdzie biskup Adalberon skłonił go do podjęcia misji wśród mieszkańców Wagrii. Dzięki protekcji księcia Obodrzyców Henryka osiadł najpierw w Starej Lubece, potem działał w okręgu Faldery (w okolicy dzisiejszego Neumünster). Zgromadził też wokół siebie kilku współpracowników, z którymi założył wspólnotę kanonicką wedle reguły św. Augustyna. Dobre stosunki utrzymywał z Świętopełkiem, następcą Henryka, oraz z Kanutem Lawardem, -królem obodrzyckim-. Potem oparcie zdobył w grodzie Segeberg, którego budowę Lotar rozpoczął w 1134 r. Ale w czasie powstania Przybysława wagryjskiego (1138) tamtejszy kościół został spalony i Wicelin razem z innymi znów musiał się chronić w Falderze. Dzięki sprzyjającym okolicznościom, a więc po wyprawach Holzatów na ziemie słowiańskie, mógł wrócić do Segebergu. Siedzibę konwentu przeniósł jednak do wsi Cuzelina. Potem jeszcze miał założyć kilka ośrodków kościelnych, ale to niepewne. Gdy arcybiskup Hartwig przywrócił biskupstwa zniszczone w 1066 r., otrzymał odeń sakrę i został biskupem stargardzkim. Uznał później zwierzchność Henryka Lwa, a w 1152 r. wziął udział w zjeździe w Merseburgu. Po ataku paraliżu zmarł w Falderze 12 grudnia 1154 r. Wcześnie otoczono go czcią należną świętym. Gruntowały później tę cześć utwory hagiograficzne przypisywane Sydonowi, prepozytowi z Neumünster, oraz translacja z 1332 r. Nowe Martyrologium Rzymskie sławi jego zasługi dla ewangelizacji Słowian.