Wichman

Imię złożone pochodzenia germańskiego. Człon pierwszy stanowi temat rzeczownikowy wich- / wik- (swn. wig) 'wojna, walka', a drugi -man - mann 'człowiek, mężczyzna'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Wichmannus, Wichmanus, ang., fr., niem. Wichman, Wichmann.

Wolno byłoby przypuszczać, że cześć wiernych otoczyła Wichmana, arcybiskupa Magdeburga (1152- -1192), którego współcześni uznali za jednego z najwybitniejszych książąt Kościoła, a potomni nazwali mistrzem pokoju. Tymczasem vox populi za świętego uznał postać znacznie skromniejszą. Był nią

Wichman z Arnstein. Wywodził się z saskiej szlachty, a wychowywał u premonstratensów w Magdeburgu. W 1207 r. został kanonikiem, a w trzy lata później przeorem klasztoru. Wkrótce potem jego kandydaturę wysunięto na biskupstwo brandenburskie, ale aprobaty papieskiej nie otrzymał. Potem arcybiskup Magdeburga powierzył mu opiekę nad dominikanami, którzy osiedlali się w tym mieście. W 1230 r. sam do nich wstąpił. Był następnie przeorem w Eisenach, Erfurcie oraz w Neuruppin. Ten ostatni konwent ufundował w 1246 r. jego brat Gebhard, który był legatem Fryderyka II w Italii. Przy tym wszystkim Wichman był wielkim mistykiem. W listach do zakonnic szerzył duchowość św. Bernarda, którą znaczył własnymi doświadczeniami. Jego teksty znały może Gertruda Wielka i Mechtylda z Hackeborn. Zmarł 2 listopada 1270 r. w Neuruppin. Czczono go potem jako świętego i cudotwórcę.