Wigbert

Imię złożone pochodzenia germańskiego, z pierwszym członem wig- / wich- / wik- 'bitwa, walka' i drugim -bert / -berth 'jasny, błyszczący, wspaniały'. Oboczną formą jest WIBERT.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vigbertus, Wigbertus, ang., niem. Wigbert, fr. Guibert, wł. Guiberto, Vigberto.

Doliczono się tylko dwóch świętych tego imienia. Niektórzy Wigbertem zowią ponadto założyciela opactwa w Gembloux, ale o nim mówiliśmy pod bliskobrzmiącym imieniem Wibert. Do przedstawienia pozostają więc jedynie dwaj wspomniani.

Wigbert z Rathmelsigi. W swej Historia ecclesiastica gentis Anglorum mówi o nim Beda Wielebny. Był uczniem św. Egberta, opata w Iona. Sporą część życia spędził w klasztorze w Rathmelsigi, w Irlandii. W 689 r. zdecydował się z innymi ruszyć na wyprawę misyjną do Niemiec, ale przeżyta wizja i gwałtowna burza stanęły mu na przeszkodzie. Żył więc nadal w Irlandii jako eremita i pielgrzym. Potem jednak przez dwa lata pracował wśród Fryzów. Wróciwszy do swoich, resztę życia poświęcił modlitwie. Zmarł pod sam koniec VII stulecia. Wspominano go w dniu 12 kwietnia.

Wigbert z Fritzlaru. Pochodził z Anglii, a urodził się prawdopodobnie na terenie Wesseksu. Był najpierw mnichem w Nuntscelle, ale na wezwanie św. Bonifacego przybył w 730 r. na teren Turyngii i Saksonii, aby podjąć pracę ewangelizacyjną. We Fritzlarze był najpierw nauczycielem, potem opatem. Zreorganizował też klasztor w Ohrdruf. Zmarł we Fritzlarze w 737 lub 738 r. W 780 r. jego szczątki przeniesiono częściowo do Hersfeldu. Zaginęły w czasie pożaru w 1761 r. Natomiast relikwie, które pozostały we Fritzlarze, w 1340 r. umieszczono w gotyckim sarkofagu. Relikwie znalazły się także w Fuldzie, Kölledzie (Turyngia) oraz w Benediktbeuern. Posiadamy ślady kultu z IX w., ale, jak się wydaje, ograniczał się on do Hesji i Turyngii. Swe pióra na użytek tego kultu poświęcili Serwacy Lupus i inni. Wspomnienie obchodzono 13 (i tak w Martyrologium Rzymskim) lub 18 sierpnia (w Fuldzie).