Wiktryk (Wiktrycjusz)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi przymiotnik pospolity, będący epitetem bogini Victorii: victrix, -icis 'zwyciężająca, głosząca zwycięstwo'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Victricius, fr. Victrice, wł. Vittricio.

Wiktryk z Rouen. Dowiadujemy się o nim z dwóch listów (18 i 37), które wysłał do niego Paulin z Noli, a także z osobistych akcentów w jego własnym dziełku De laude sanctorum. Zachował się ponadto list wysłany do biskupa przez Innocentego I (404). W młodości Wiktryk należał może do legionów rzymskich stacjonujących w Brytanii i uhonorowanych tytułem Victrix. Znał w każdym razie Wyspę i później interweniował w sporach dzielących tamtejszych biskupów. Podobnie jak starszy od niego Marcin z Tours, którego osobiście poznał, on także zrezygnował z kariery wojskowej. W czasie między 385 a 390 r. objął biskupstwo w Rouen, ale wcześniej oddawał się z całą pewnością studiom. Podróżował może do Italii, prawdopodobnie poznał też św. Ambrożego. Około 403 r. znów jeździł do Rzymu. Innocenty I pisał potem do biskupa w sprawach dyscypliny kościelnej, między innymi w sprawie małżeństw i czystości, którą zachowywać mają kapłani. Kiedy Wiktryk zmarł, nie wiemy. W diecezjach Rouen, Amiens, Arras i Soissons wspominano go w dniu 7 sierpnia. Ostała się po biskupie mowa De laude sanctorum, jedyna, jaka na terenie Galii zachowała się z pierwszych czterech stuleci. Jakkolwiek była czymś okazjonalnym, zawierała wyznanie wiary, teologię męczeństwa i kultu relikwii oraz wskazania duchowe. Męczennik, wedle Wiktryka, jest naśladowcą Chrystusa i wzorem dla chrześcijanina. Dodajmy jeszcze, że Wiktryk był także misjonarzem i że jego misyjna działalność rozciągała się aż po ujście Skaldy.