Wilibrord

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: will- / wil- (swn., stsas. willio) 'wola' i -brord / -brort 'grot lancy, grot oszczepu'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Willibrordus, ang. Willibrord, niem. Willibrord, Wilbrord, wł. Villibrordo.

Wilibrord, apostoł Fryzów. Urodził się w 658 r. w Northumbrii. Wcześnie w Ripon został oblatem i uczniem Wilfryda. W 678 r. udał się do Irlandii, do Egberta, dzięki czemu swoją rzymską i benedyktyńską formację dopełnił znajomością zwyczajów iroszkockich. W 690 r. razem z jedenastoma towarzyszami udał się na misję do Fryzów. Dzieło oddał pod opiekę Pepina z Heristalu. Postarał się również o upoważnienia papieskie. Po pierwszych osiągnięciach Pepin wysłał go do Rzymu, a Sergiusz I udzielił mu w 695 r. sakry, mianując go zarazem arcybiskupem Fryzów. W Utrechcie wybudował sobie katedrę, ale prowincji kościelnej zorganizować nie zdołał. Chrystianizacja, wspierana przez arystokrację frankońską, postępowała jednak naprzód. Wilibrord wyprawił się potem do Danii i Turyngii, bo najwidoczniej pragnął poszerzyć pole swojej misyjnej działalności, ale powodzenia tutaj nie osiągnął. Cała zresztą jego misja załamała się z chwilą, gdy po śmierci Pepina (pod koniec 714) załamało się władanie Franków nad Fryzami. Odnowienie jej umożliwiły dopiero poczynania Karola Młota. Wiemy też, że Wilibrord objął chyba biskupstwo utrechckie, ale ukochał założony około 700 r. klasztor w Echternach. Tam też zapewne zmarł 7 listopada 739 r.