Willik

Imię pochodzenia germańskiego, bawarskie spieszczenie (przez skrócenie i sufiks -ik) imion z pierwszym członem Will-, np. Wilhelm, Willigis itp. Występować może w formach obocznych: Willik, Willige, Willeke, Willich, Wilck, Willink.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Villicus, ang., niem. Willik, Willeke, Willige, Willich, wł. Villico.

Willik, biskup Metzu. Około 570 r. Wenancjusz Fortunat, który się z biskupem zetknął, wychwalał jego pobożność, gościnność, miłosierdzie względem ubogich oraz gorliwość. Zachowały się także dwa listy: Mapiniusza, biskupa Reims, oraz niejakiego Dynamiusza, a w nich wzmianki o Williku. Zmarł 17 kwietnia bliżej nie określonego roku. W tym też dniu wspominano go w Metzu.