Willigis

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: will- / wil- (swn., stsas. willio) 'wola' i oraz gis (- gaiza - gaira) 'ostro zakończony kij; oszczep, włócznia'. Element -gis - -g-s może też pochodzić ze skrócenia członu imion typu Gisela, Gisala, Gisila, a wtedy należałoby go wyprowadzać ze swn. g-sal 'poręczyciel, zakładnik'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Willigisus; ang. Wilgis, fr., niem. Willigis, wł. Villigiso.

Willigis, arcybiskup Moguncji. Wywodził się z dolnosaksońskiej rodziny chłopskiej, nie zaś - jak chce legenda - z patrycjatu mogunckiego. Był najpierw duchownym na dworze Ottona II. W 971 r. został kanclerzem, zaś w cztery lata później arcybiskupem Moguncji. Jako kanclerz służył wiernie trzem cesarzom. Po śmierci Ottona II (983) zatroszczył się o wychowanie trzyletniego syna i zabezpieczył dlań koronę, o którą zabiegał Henryk Kłotnik. Był zarazem doradcą dwu regentek, Theofanu i Adelajdy. Po śmierci Ottona III (1003) zakończył spór o sukcesję, koronując w Moguncji Henryka II, a w Paderborn jego małżonkę Kunegundę. Utrzymywał dobre stosunki z Rzymem, dzięki czemu w 976 r. mianowany został papieskim wikariuszem dla Niemiec. Na stolice biskupie powoływał mężów godnych: Burcharda (Wormacja), Bernwarda i Godeharda (Hildesheim), Wojciecha (Praga). W 996 r. Grzegorza V wprowadził do Rzymu. W 1007 r. ustanowił nową diecezję w Bamberdze. Spór o jurysdykcję nad klasztorem w Gandersheim doprowadził go do konfliktu z Sylwestrem II, ale po rozstrzygnięciu na rzecz biskupstwa w Hildesheim ustąpił. W Moguncji wybudował katedrę, która jednak spłonęła w dniu poświęcenia; jej odbudowę doprowadził do końca biskup Bardo. Ufundował ponadto kilka innych kościołów oraz opactwa w Disibodenbergu oraz w Jechaburgu (Turyngia). Jego inicjatywie swe powstanie zawdzięcza także kilka mostów oraz niektóre dzieła sztuki. Codziennie kazał dawać posiłki trzydziestu biedakom. Zmarł 23 lutego 1011 r. Pochowano go u Św. Szczepana w Moguncji. Żywot Willigisa zredagowano wkrótce po jego śmierci. Wiele też mówią o nim ówczesne kroniki. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go w dies natalis.