Winard

Imię germańskie, złożone z członów: win- (stsas. wini) 'przyjaciel' i -hard / -hart 'mocny, silny'. Formy Guenard, Guignard są efektem romanizacji.

Odpowiedniki obcojęz.: łac.: Winardus, ang. Winard, fr. Guénard, Vinard, niem. Winard, Winihart, wł. Vinardo, Guenardo.

Winard (Guénard), czczony w Langres. Jest postacią osłoniętą mgłą niepamięci. Przyozdobiła go natomiast legenda. Miał w czasach Decjusza otrzymać święcenia kapłańskie z rąk papieża Sykstusa (+ 258). Uzdrowił młodą dziewczynę, którą też razem z jej rodzicami ochrzcił. Sędzia Dioskur kazał go za to ubiczować, a potem rzucić w płomienie. Gdy ogień się go nie jął, dokonał nowych nawróceń. Osiedlił się następnie w Burgundii, w Celles (Haute-Marne), gdzie wkrótce pozyskał sobie uczniów. Gdy pewnego razu zobaczył lisa niosącego w pysku kurę, nakazał zwierzęciu, by nietkniętą zdobycz zaniósł na dawne miejsce. Odtąd lisy nie wyrządzały już szkód w kurnikach. Wspomnienie tej postaci-legendy przypadało 11 października.