Winter (Winthir)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wint- / wind- (swn. Winida) 'Słowianin, obcy, przybysz' i -her / -hir (swn. heri) 'dowódca wojskowy'. Występująca obocznie postać drugiego członu -hir jest wynikiem dialektalnej (starosaskiej) zmiany e>i.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vinterus, Vintirus, ang., niem. Winther, Winthir, fr. Guinther, Winther, wł. Vintero, Vintiro, Guntiro.

Winter z Neuhausen. Jest postacią z późnej legendy. Popularność zawdzięczał temu, że jego wstawiennictwu przypisano ustanie epidemii. Po raz pierwszy wspomniano go w 1249 r., ale żył podobno w VIII lub IX stuleciu. Miał być poganiaczem mułów, który po odbyciu pielgrzymki osiadł jako pustelnik w Neuhausen (dziś dzielnica Monachium). Czczono go tam później dość intensywnie, a cześć ta znajdywała także swój wyraz w sztukach plastycznych. Nigdy go nie kanonizowano, ale jego kult jako cześć od czasów niepamiętnych uchodził za dopuszczalny. Wspomnienie przypadało 29 grudnia.