Wiwald

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: will- / wil- (swn., stsas. willio) 'wola' oraz -wald (-old) - -waldaz 'panujący, rządzący'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vivaldus, ang., niem. Vivald, wł. Vivaldo.

Wiwald (Ubald), eremita z Toskanii. Urodził się około 1250 r. w San Gimigniano. Gdy dorósł, przylgnął do dotkniętego trądem Bartłomieja Bompedoni i razem z nim pielęgnował chorych w pobliskim Cellole. Po śmierci towarzysza usunął się do pustelni w borze zwanym Camporena, pod Montaione, i przyjął habit franciszkańskiego tercjarza. Zmarł tam 1 maja 1301 lub 1320 r. Ciało złożono w kościele w Montaione. Kult szanowanego już za życia pustelnika zaaprobowano w 1908 r. Wspomina go nowe Martyrologium Rzymskie.