Wiwencjusz

Imię łacińskie, genetycznie cognomen lub nomen gentilicium Viventius, od wyjściowego cognomen Vivens, -tis 'żyjący'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Viventius, fr. Vivent, Vivant, Vivence, niem. Vivenzius, Vivenz, wł. Vivenzio.

Francja, zawsze dumna ze swoich licznych świętych, szczyci się dwoma Wiwencjuszami, otaczanymi od niepamiętnych czasów czcią religijną. Ledwo wychylają się oni z mgły przeszłości, mimo to przedstawimy obydwóch.

Wiwencjusz, biskup Reims. Wiadomości o nim pochodzą z czasów późnych. Flodoard w swej Historia Ecclesiae Remensis (X w.) utrzymuje, że jako ósmy zajmował prastarą stolicę biskupią. Jego pontyfikat przypadałby tedy na drugą połowę IV stulecia. W IX w. relikwie Wiwencjusza przeniesiono podobno do Braux, w Ardenach. Wspomnienie obchodzono 7 września.

Źródła i literatura w Bibl. Ss. 12 (1969), 1318 (H. Platelle).

Wiwencjusz, eremita z Vergy. Pochodzić miał z dalekiej Samarii. Z pogaństwa nawrócił się podobno pod wpływem kazania Grzegorza z Antiochii. Sam potem miał zostać kapłanem i z kolei nawrócić wielu innych. Gdy wybuchło prześladowanie, uszedł i ostatecznie znalazł schronienie u św. Hilarego z Poitiers. Potem żył jako pustelnik w pobliżu Nantes, stamtąd zaś przeniósł się w okolice Olonne. Żywot świętego eremity sporządzono dopiero w X stuleciu. Jest to pismo pełne fantazji i absurdalnej chronologii. Wspomnienie obchodzono w dniu 13 stycznia. W nowym Martyrologium Rzymskim już się nie pojawia.