Wiwina

Imię to prawdopodobnie wywodzi się z języka łacińskiego. Pierwotnie było to żeńskie cognomen utworzone za pomocą patronomicznego sufiksu -ina od nomen gentilicium Vivius. Vivina to pierwotnie - 'córka Viviusa' (zob. też BIBIANA).

W Polsce imię nie jest używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vivina, Wiwina, fr. Wivine, wł. Vivinna.

Wiwina z Grand-Bigard. Jej curriculum vitae nie odzwierciedliło się dostatecznie jasno w dokumentach pisanych. Urodziła się zapewne w jakiejś możnej rodzinie brabanckiej. Pociągnięta ku chrześcijańskiej doskonałości, opuściła dom rodzinny i rozpoczęła życie pustelnicze niedaleko Brukseli. Znalazłszy towarzyszki, założyła tam około r. 1120 klasztor pod wezwaniem Beatae Mariae de Bigardis (Grand-Bigard). Pozostawał on pod zwierzchnością opatów benedyktyńskich z Affligem. Istnieje dyplom wystawiony w r. 1133 przez Godfryda, księcia Lotaryngii, na rzecz tego klasztoru. Zachował się też cenny rękopiśmienny Psałterz z pierwszej połowy XII w., który uchodzi za psałterz Wiwiny. Święta, której wczesna cześć poświadczona jest dostatecznie, ale której życiorysu bliżej nie znamy, zmarła 17 grudnia około r. 1170. Pod tym dniem wspomina ją Martyrologium Rzymskie.