Wulfhilda

Imię germańskie, złożone z członów: wulf- / wolf- 'wilk' i -hild (swn. hiltea / hiltja) 'walka'.

Odpowiedniki obcojęz: łac. Vulfhildis, Wulphilda, Vulfilda, ang., niem. Wulfhilda, Wulfhildis, wł. Vulfilde.

Wulfhilda, ksieni z Barking. Urodziła się około 940 r. jako córka Wulfhelma, księcia Sasów Zachodnich. Wychowywała się u mniszek. Król Wesseksu Edgar (959-975) powierzył jej potem klasztor w Barking pod Londynem. Zmarła w 1003 r. Wspominano ją w dniu 9 września. Goscelin, mnich z Canterbury, zmarły około 1099 r., ułożył jej żywot, który w gruncie rzeczy jest pobożnym romansem. Dziada Wulfhildy, gdy był jeszcze niemowlęciem, miano odnaleźć w orlim gnieździe. Gdy ona sama przebywała u mniszek w Wilton, zakochał się w niej król Edgar, który też zabrał ją do siebie. Zdołała ujść, a potem cudownie uniknąć nowego porwania. Nawrócony król podarował jej wówczas opactwo w Barking. Wkrótce potem została przełożoną pięciu klasztorów. Królowa Elfryda, zazdrosna o dawną rywalkę, miała ją wypędzić z Barking, ale święta osiągnęła to, co przepowiedziała: wróciła szczęśliwie z wygnania.