Wulflagiusz

Imię germańskie, złożone z członów: wolf- / wulf- / ulf- 'wilk' i -flach (śrwn. vlach) 'gładki, równy'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vulflagius, Wulflaicus, ang., niem. Wolflag, Wulflag, fr. Walfroy, Wulphy, wł. Vulflagio.

Wulflagiusz (Wulphy). Kiedy w 585 r. Grzegorz z Tours wracał z Koblencji do siebie, w Yvois, w Ardenach, spotkał mnicha Wulflagiusza (Wulflaika), który zaprowadził go do położonego na górze klasztoru. Klasztor i imponujący kościół były właśnie jego dziełem. Na uporczywe nalegania Grzegorza, mnich opowiedział mu swą historię. W młodości powziął gorące nabożeństwo do św. Marcina. Pielgrzymował do jego grobu. Wróciwszy na teren diecezji trewirskiej, zbudował sobie kolumnę i na niej zamieszkał. Wiódł życie skrajnego wyrzeczenia, a przybywającym doń rzeszom tłumaczył nicość żywego w tych okolicach kultu Diany. Z pomocą nawróconych zniszczył statuę bogini. Doznał za to napaści diabelskich. Potem biskupi zażądali od niego, aby porzucił życie stylity i zamieszkał razem z mnichami. Posłuchał. Wedle Eberwina, opata z Trewiru, który w XI w. sporządził żywot św. Magneryka (+ około 596 r.), ten właśnie biskup kazał ascecie zejść ze słupa. Data śmierci Wulflagiusza nie jest znana. Pochowany został na wzgórzu klasztornym. Potem jego szczątki przeniesiono do Yvois. Natomiast kult zawędrował może do Rue (Somme), gdzie jako miejscowego eremitę czczono później świętego o podobnie brzmiącym imieniu. Wspomnienie w Rue obchodzono jednak 7 czerwca, a w Yvois 21 października.