Wulfram

Jest to imię germańskie, które w pierwszym członie zawiera element wulf- (gockie wulfs, niemieckie Wolf) 'wilk', a w drugim członie -ram (-hraban) 'kruk'. Wilk i kruk to zwierzęta dobrze znane z mitologii germańskiej. Towarzyszyły one Odynowi - władcy germańskich bogów. Imię Wulfram (Wolfram) mogło ulegać skróceniu, tak jak inne imiona z pierwszym członem wolf-. Powstało w ten sposób imię skrócone Wolf.

W Polsce imię to pojawia się tylko sporadycznie.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vulframnus, Volframus, Vulframus, ang., niem. Wulfram, fr. Vulfran, Wolfran, wł. Vulfranno, Volfrano.

Święty, który samotnie reprezentuje w kalendarzach chrześcijańskich to imię, żył w czasach Merowingów. Urodził się około r. 647 w rodzinie związanej z ich dworem. Był potem duchownym na dworze Chlotara III. Około r. 690 wyniesiony został na stolicę biskupią w Sens. Nie jest rzeczą jasną, czy i kiedy zrezygnował z niej. W każdym razie po pobycie w Fontenelle wyruszył jako misjonarz do Fryzji. Późniejsze legendy w związku z tym opowiadają o wielu cudownościach oraz o nawróceniu króla Radboda. Po sześciu latach pracy misyjnej wrócił do Fontenelle i żył tam jako mnich. Zmarł 20 marca około r. 700. Wiarogodność jego życiorysu jest nadal sporna.