Wulftruda

Imię żeńskie pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wulf- / wolf- 'wilk' lub will- / wil- (swn., stsas. willio) 'wola' i -trud / -drud 'drogi, wierny, miły'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Wulftrudis, Villftruda, ang. Wulftrud, Wulfthryth, fr. Vulftride, niem., Wulftrud, wł. Vulftrude, Vilfrida.

Hagiografia średniowieczna zna dwie święte tego imienia. Przedstawimy obydwie:

Wulftruda z Nivelles. Była córką Grimoalda, majordoma Dagoberta II. Wychowywała się w klasztorze pod kierunkiem swej ciotki, św. Gertrudy z Nivelles. Potem przejęła od niej rządy w opactwie. Kierowała nim w latach 659-669. W 662 r. przeżyła śmierć ojca, zamordowanego przez zwolenników obalonego przezeń Dagoberta II. Musiała wówczas energicznie stawać w obronie dóbr swego klasztoru. Zmarła około 669 r. Jej wspomnienie obchodzono 23 listopada.

Wulftruda (Wilfryda, Wolfryda), ksieni z Wilton. Żywot, napisany późno, przypomina nieco ten, który poświęcono wspomnianej powyżej Wulfhildzie. Miał ją poślubić mimo jej woli król Edgar (959-975), który już przedtem był żonaty. Biskup Dunstan energicznie wówczas zaprotestował, a następnie nałożył królowi siedmioletnią pokutę. W 961 r. Wulftruda powiła królowi córkę Edytę, która później wstąpiła do klasztoru w Wilton. Zmarła w nim w wieku 23 lat, a potem czczona była jako święta. Matka nieco później poszła śladami córki. Welon miał jej wręczyć św. Etelwold, biskup Winchesteru. Życie zakończyła około r. 1000. W Wilton wspominano ją w dniu 9 września.