Wulmar

Imię germańskie, złożone z członów: volk- 'lud, plemię, naród' i -mar / -m-r 'sławny, wspaniały'. Pierwszym członem może też być element will- 'wola' bądź wolf- / wulf- 'wilk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vulmarus, Vulmerus, Volcmarus, Villmarus, Vulfmarus, ang., niem. Wulmar, Volkmar, Willmar, fr. Vulmar, Vulmer.

Wulmar (Wilmar), opat z Samer. Pochodził z okolic Boulogne-sur-Mer. Był najpierw żonaty, potem wstąpił do klasztoru w Hautmont. Powierzono mu tam troskę o trzodę, ale później dopuszczono go do studiowania i kapłaństwa. Przez pewien czas przebywał w eremie. Następnie założył dwa klasztory: męski w Samer oraz żeński w Wi-re-aux-Bois. Rządził nimi jako opat. Zmarł około 705 r. Jego szczątki przeniesiono najpierw do Boulogne, potem do opactwa Mont-Blandin pod Gandawą. Ślady wczesnego kultu pochodzą z IX stulecia. W Pikardii i w okręgu Pas-de-Calais czczono go jako patrona woźniców. Wspomnienie przypadało najpierw 17 lipca, a potem 20 lipca (tak w Martyrologium Rzymskim).