Wulgizjusz (Wulgiz)

Zlatynizowana forma imienia germańskiego Wulgiz / Wulgis, złożonego z członów: wulf- / wolf- 'wilk' i -gis 'potomek, latorośl'; 'poręczyciel, zakładnik'. Redukcja spółgłoski -f- w członie wulf- jest wynikiem uproszczenia grupy spółgłoskowej -lfg - -lg na granicy morfemów.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vulgisius, Wulgisius, Vulgisus, fr. Vulgis, niem. Wulgis, Wulgiz, wł. Vulgisio.

Dwaj święci, którzy nosili to imię, nie są postaciami rozpoznanymi przez historię jasno i bezdyskusyjnie. Mimo to kilka słów poświęcimy obydwom:

Wulgizjusz (Wulgiz), eremita z Troësne. Żył podobno w VI stuleciu, a pochodził z okolic Reims. Był synem jakiegoś Palatyna i Krystyny, którzy oddali go na wychowanie św. Remigiuszowi. Ten ostatni udzielił mu może święceń kapłańskich. Potem Wulgizjusz przebywał w eremie w Orcizum, a więc na terenie dzisiejszego Troësne, pod Soissons. W IX lub X w. jego relikwie przeniesiono do La Ferté-Milon. Wspomnienie obchodzono 1 października.

Wulgizjusz, opat w Lobbes. Wedle miejscowej tradycji, na czele sławnego opactwa stał w VIII stuleciu. Wedle Gesta abbatum Lobiensium, które powstały pod koniec X w,. był następcą Herminia (711-737) i Irlandczyka Abla. Ówczesnym zwyczajem posiadał sakrę biskupią. Cała wspomniana chronologia nastręcza jednak niejakie trudności. Nie znamy też roku śmierci opata. W IX lub X w. dokonano elewacji jego relikwii. Wspomnienie obchodzono 4 lutego.