Wulsyn

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wulf- / wolf- 'wilk' i -sin - swn. sind 'droga, podróż; wyprawa wojenna'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vulsinus, Vulsinthus, ang., niem. Wulfsind, Wulfsin, wł. Vulsino.

Tak też z łacińska zwał się mnich i eremita angielski, który żył w drugiej połowie XI w.; jego kult ledwo jest dostrzegalny, a dzień wspomnienia (12 lutego) niepewny, ustalony może późno i arbitralnie. Tego pominiemy. Bardziej znaną i w dziejach kultu wyrazistszą jest postać drugiego świętego tego imienia:

Wulsyn, biskup Sherbourne. Urodził się w Londynie. Stał się później ulubionym uczniem św. Dunstana, który też wprowadził go do odnowionego opactwa w Westminsterze. W 980 r. został tam opatem. W trzy lata później powołano go na stolicę biskupią do Sherbourne. Diecezjanie bardzo go cenili. Zmarł 8 stycznia 1005 r.