Zefiryn

Jest to imię pochodzenia greckiego lub łacińskiego, utworzone za pomocą sufiksu -inus od imienia greckiego boga wiatru zachodniego (Zéphyros), syna Astrajosa i Eos. Jest to więc imię teoforyczne.

W Polsce jest znane, ale używane bywa rzadko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Zephyrinus, Zephirinus, fr. Zéphirin, hiszp. Ceferino, niem. Zephyrin, wł. Zefirino.

Zefiryn, papież. Kościołem rzymskim rządził w latach 198-217. Jego sylwetka nie jest nam bliżej znana. Wiemy natomiast z rozmaitych napomknień, a zwłaszcza od jego przeciwnika i późniejszego antypapieża, Hipolita, że dbał o czystość nauki chrześcijańskiej. Wobec pojawiających się herezji monarchianizmu i modalizmu, tłumaczących fałszywie naukę tradycji o Trójcy Przenajświętszej, Zefiryn występował zdecydowanie, akcentując zarówno bóstwo Chrystusa, jak i odrębność Jego Osoby od Ojca. Za tę gorliwą obronę wiary chwalili Zefiryna pisarze starochrześcijańscy (Euzebiusz, Optat i in.). Nawet Hipolit oddał mu mimo woli hołd. O rodzaju śmierci, która uwieńczyła jego życie i pontyfikat, także nic pewnego nie wiemy. Zdaje się, że nie poniósł męczeństwa. Za męczennika uważali go w większości późniejsi pisarze, którzy pochopnie uogólniając, nie odróżniali precyzyjnie poszczególnych faz prześladowań. Martyrologium Rzymskie wspominało Zefiryna pod dniem 26 sierpnia. Pewniejszy jest jednak przekaz Martyrologium Hieronimiańskiego, które wspomnienie o Zefirynie umieściło pod dniem 20 grudnia. Tę też datę przyjęło nowe Martyrologium Rzymskie.

Zefiryn Agostini, kapłan. Urodził się 24 września 1813 r. w Weronie. Nie miał jeszcze roku, kiedy zmarł mu ojciec, lekarz (na zakaźną chorobę, którą zaraził się od pacjentów). Dzieciństwo spędził u dziadków w Terrossie (Werona), gdzie zdobył podstawowe wykształcenie. Potem uczył się w gminazjum miejskim w Weronie i tam również wstąpił do seminarium duchownego. 11 marca 1837 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez 8 lat był wikariuszem w rodzinnej parafii. W 1845 r. został proboszczem werońskiej parafii świętych Nazariusza i Celsusa. Będzie pełnić tę posługę przez 50 lat -jaśniejąc cnotami kapłańskimi i proboszczowskimi-. Był niezmordowanym kaznodzieją i rekolekcjonistą, światłym przewodnikiem sumień. Umiał zapalić parafian do działalności apostolskiej, inicjując w tym celu różnorodne grupy: młodzieży, matek, bractwo Najświętszego Sakramentu; powołał też komitet parafialny, zorganizował oratorium dla kobiet i dziewcząt pod patronatem św. Anieli Merici, założycielki urszulanek. Z tej ostatniej grupy wyłoni się nowa wspólnota zakonna - Zgromadzenie Urszulanek Córek Maryi Niepokalanej, zatwierdzone przez ordynariusza Werony, kardynała Canossę, w r. 1869. Dziś siostry tego zgromadzenia pracują w 80 parafiach we Włoszech, a także na misjach w Afryce i Ameryce Łacińskiej. Gorliwy proboszcz zmarł w Weronie 6 kwietnia 1896 r. Beatyfikował go Jan Paweł II w dniu 25 października 1998 r.