Zyta

Jest to imię wywodzące się z języka włoskiego, od pospolitego słowa zitta, zita 'dziewczyna' (por. wł. zitella - 'panna na wydaniu').

Imię to w Polsce występuje rzadko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Zita, fr. Zite, niem. Zita, wł. Zita.

Święta, która jako jedyna wprowadziła to imię do kalendarzy, znana jest u nas jako patronka chrześcijańskich stowarzyszeń służących (zytek). Czczona jest także na Zachodzie, m.in. w Zgromadzeniu Sióstr Oblatek, które w r. 1882 powstało w Lukce dla opieki nad biednymi dziewczętami. Wybór patronki jest tym razem zupełnie zrozumiały i stosowny. Urodzona w r. 1218 (lub nieco wcześniej) w miejscowości Monsagrati, Zyta rychło przybyła do Lukki i została służącą w domu Fatinellich. Przebywała tam ponad czterdzieści lat, budując wszystkich swą skromnością i uprzejmością. Zmarła 27 kwietnia 1278 r. Wsławiły ją cuda, które zapisano przy zastosowaniu formalności notarialnych. Zachował się także w odpisie jej życiorys sporządzony przez kogoś ze współczesnych. Leon X zezwolił na oddawanie jej czci publicznej, natomiast starodawny kult świętej aprobował formalnie Innocenty XII (w r. 1696). Za Benedykta XIV (1748) została wpisana do Martyrologium Rzymskiego.