Jak on zajmuje się naszym dzieckiem?!

Podział w wykonywaniu prac domowych wymaga zaufania wobec umiejętności partnera, nawet kiedy jest trudno powstrzymać się od uwag.

Ćwicz się w powstrzymywaniu się od krytyki, jeśli twój mąż wykonuje właśnie ustaloną wcześniej część obowiązków. Na początku trudno przyjdzie nie reagować, lecz wkrótce zauważysz, że stopniowo przestaniesz być napięta czy poirytowana. Zaczniesz cieszyć się zyskanym czasem wolnym i odprężona chętnie włączysz się znowu w rodzinne obowiązki.

Nie tylko ty masz ten problem. Mężczyźni mają inny styl opiekowania się dziećmi. Nawet jednak, chociaż brak im doświadczenia i rutyny, dzieci lubią spędzać czas z ojcem. Matki dziwią się nieraz, co daje z sobą robić ich wrażliwe zazwyczaj dziecko, kiedy zajmuje się nim ojciec.

Dzieci z natury mają wielką zdolność przystosowywania się, niezależnie od tego, czy są kąpane w Grenlandii w lodowatej wodzie, czy dostają za pożywienie smażone węże w Amazonii, czy też leżą w wózeczku w Niemczech.
To ich rodzice są jedynymi osobami, które w tym wielkim, różnorodnym świecie zapewniają dzieciom bezpieczeństwo. Dlatego dziecko przyjmuje wszystko, co podejmują jego rodzice. Jedynym, poważnym dla dziecka zagrożeniem jest sytuacja, kiedy rodzice przestają się kochać, być jednością.

Ćwiczenie rozluźniające:

Wciągając powietrze, wymawiaj w myślach: „daj", przy wydechu mów z uśmiechem „spokój". Powtarzaj to ciągle w rytm oddechu, aż poczujesz się odprężona i radośniejsza.

Nie interweniuj, kiedy partner wykonuje ustaloną wcześniej część obowiązków!

Kiedy wreszcie powiesz mężowi, co chciałabyś, żeby wziął na siebie w danej chwili i zostało to zaakceptowane, nadchodzi ostatnia, a dla niektórych kobiet (dla mężczyzn nie stanowi to problemu) najtrudniejsza część całego zamierzenia: od tej chwili nie wolno ci się wtrącać w to, jak partner wykonuje swoje obowiązki. Obojętne, co będzie! Chyba, że wyraźnie zostaniesz poproszona o pomoc.

Naturalnie, on z początku może mieć jeszcze pytania: „Gdzie są buciki?" albo: „Czy trzeba dziś małemu ubrać czapeczkę?" Na to możesz krótko i zwięźle odpowiedzieć. Ale później nie powinnaś się już absolutnie mieszać, chyba że wyraźnie cię o to poprosi. Obojętnie, jak dziwne odgłosy albo nawet krzyki będą docierać do twych uszu! Obojętnie, jak dziwnie ubrane zostanie dziecko albo że pieluszkę czuć będzie aż na korytarzu. Ty zachowuj dystans!

Jeśli trudno ci się będzie powstrzymać, by nie interweniować, wyjdź gdzieś, żeby tego wszystkiego nie widzieć.

Pomyśl sobie przy tym, jak różnie, w różnych kulturach, ludzie chowają swoje dzieci. A przede wszystkim pomyśl, że teraz zajmuje się dzieckiem mężczyzna, który jest ojcem. Już on da z siebie wszystko! Tylko zostaw go w spokoju!

Więcej w książce: Być rodzicami, pozostać zakochanymi - Helena Maja Heinemann