Zdolność kochania pełna jest sprzeczności

Naukowcy zajmujący się badaniem problemów związanych z miłością mówią, że po kilkumiesięcznej fazie zauroczenia, kiedy wszystko widzi się przez różowe okulary, zaczyna się faza codzienności.

Wtedy rozpoczyna się rodzaj przebudowy wielkiej namiętności w relację pełną wzajemnej delikatności, opiekuńczości i troski. To, czy postawicie na ekskluzywne bycie we dwoje, zachowując pewien dystans, czy też będziecie funkcjonować jako ścisła jedność dwojga ludzi, jest sprawą waszego wyboru.

Każda para musi znaleźć właściwe dla siebie proporcje pomiędzy bliskością a dystansem. Po kilku latach ludzie żyjący w związkach rozmawiają ze sobą jeszcze tylko dziewięć minut dziennie o sprawach dotyczących naprawdę ich obojga; resztę stanowi wymiana zdań na temat dzieci, pracy i spraw codziennych.

Psychologowie mówią jednak, że wystarczy kilka minut prawdziwej rozmowy, żeby związek zachował swą żywotność. Mniejszą rolę odgrywa przy tym czas w minutach, niż uwaga, którą się sobie ofiarowuje. W pierwszych latach kobiety zwłaszcza chętnie ustępują mężczyznom - akceptując ich punkt widzenia i spełniając życzenia, w trosce o harmonię związku i z obawy, by nie stracić swego mężczyzny. Ta ustępliwość maleje z upływem lat. Przychodzi czas na budowanie układu partnerskiego, by mogło zaistnieć trwałe poczucie pewności i bezpieczeństwa.

Na początku, by się porozumieć, wystarczają zakochanym głębokie spojrzenia. Czas to zmienia. Wraz z komunikowaniem się - z wypowiadanym słowem - pomiędzy kochających się ludzi często wkrada się coś, co zaczyna ich oddalać. Im bardziej intensywna jest wymiana zdań, tym bardziej staje się oczywiste, że możliwości porozumienia się są ograniczone, że istnienie związku nie jest bezwarunkowe, że istnieją wzajemne oczekiwania i nadzieje, które pragną być spełnione.

Ludzie uświadamiają sobie, że druga strona jest inna, niż oni sami. Odkrywają również, że ich własna zdolność kochania pełna jest sprzeczności.

Więcej w książce: Kochać szczęśliwie - Sylvia Schneider