"Twoja ukochana osoba nie jest osobą złą". Gdy umawiasz się z kimś z chorobą afektywną dwubiegunową

"Twoja ukochana osoba nie jest osobą złą. Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba, o którą nie prosiła. Oznacza to, że jej mózg działa inaczej niż innych, ale to nie jest złe, po prostu jest inaczej. Musisz też zrozumieć, że chorzy nie chcą nikomu wydawać się »inni«". Przeczytaj fragment książki "Choroba afektywna dwubiegunowa", w której znajdziesz odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące ChAD.

ChAD to choroba psychiczna, która może dotknąć każdego. Świadomość tego, jak ChAD wygląda, jest szczególnie ważna w przypadku tych, którzy umawiają się z kimś z chorobą dwubiegunową. Od czasu do czasu nastroje będą wpływać na taki związek.

Bycie w związku z osobą cierpiącą na poważną, przewlekłą chorobę może Cię frustrować, być stresujące i dawać poczucie osamotnienia. Innym ludziom trudno jest zrozumieć, przez co przechodzisz dzień w dzień. Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba, która dotyka ludzi w odmienny sposób. Możesz mieć trzy osoby z ChAD-em w pokoju i niektóre z ich objawów byłyby takie same, ale też wiele byłoby bardzo różnych. Głównym powodem jest to, że istnieją rozmaite rodzaje choroby dwubiegunowej. Nawet leki, które przyjmują chorzy, bywają różne.

Niektórzy ludzie słyszą, że nasza ukochana osoba ma ChAD, i albo oferują porady (o które nie prosiliśmy), albo opinie (o które także nie prosiliśmy). Czują również potrzebę dzielenia się historiami-horrorami o chorobach psychicznych. Jest wiele rzeczy, których wciąż nie wiemy na temat zdrowia psychicznego. Są jednak rzeczy, które są nam znane. Wiedza o chorobach psychicznych staje się coraz bardziej popularna, co jest dobrą rzeczą, ale wciąż trzeba zrobić o wiele więcej, aby ludzie to zrozumieli i by zniknęła stygmatyzacja. Wiele osób nadal źle rozumie osoby, u których zdiagnozowano chorobę psychiczną (a nawet się ich boi). Choroby te mogą dotyczyć osób w każdym wieku, każdej płci, rasy, religii lub o każdym stopniu zamożności. ChAD nie jest wynikiem osobistej słabości, braku charakteru czy efektem złego wychowania.

Chociaż objawy chorób psychicznych mogą czasami przeszkadzać, powrót do zdrowia jest zwykle możliwy w prawie wszystkich przypadkach. W ludzkiej naturze jest bać się tego, czego nie rozumiemy. Ten strach zwykle niesie ze sobą pewne piętno, które generuje negatywność, gdy mówimy o chorobie psychicznej. Niestety, z powodu napiętnowania wiele osób niechętnie podejmuje leczenie swojej choroby psychicznej.

Przyznanie się, że cierpisz na chorobę psychiczną, może być wystarczająco zawstydzające, nie mówiąc już o napiętnowaniu w społeczeństwie. Włączamy mity dotyczące problemów ze zdrowiem psychicznym.

Jeśli naprawdę chcesz pomóc komuś żyjącemu z ChAD-em obniżyć poziom stresu, oto kilka rzeczy, których nigdy nie powinieneś mówić lub które musisz zrozumieć.

"Wow, cały czas widuję go/ją publicznie i nie zauważyłem niczego »niewłaściwego«".

Przede wszystkim Twoja ukochana osoba nie jest osobą złą. Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba, o którą nie prosiła. Oznacza to, że jej mózg działa inaczej niż innych, ale to nie jest złe, po prostu jest inaczej. Musisz też zrozumieć, że chorzy nie chcą nikomu wydawać się "inni". Chcą raczej wtopić się w tłum, a nie wyróżniać. Potrzeba całej ich siły i energii psychicznej, aby ukryć objawy, gdy spędzają czas publicznie. Niestety oznacza to, że wszystkie ich frustracje i złość odbijają się na ludziach, którzy kochają ich najbardziej, na ich rodzinie, partnerach.

Nie mów choremu, że nie zasługuje na pomoc lub zasługuje na stres, ponieważ wiedział, w co się pakuje.

Przede wszystkim jest to wręcz chamskie i okrutne! Od dnia, w którym poznajesz swojego partnera, wiesz (a na pewno powinieneś wiedzieć), że ma chorobę afektywną dwubiegunową. To jednak nie przygotuje Cię na to, czego potrzeba, aby pomóc mu być absolutnie najlepszym człowiekiem, jakim może być. Wiedząc teraz, jak naprawdę Twój bliski jest chory, czy zmieniłbyś zdanie na temat bycia z nim? Każda osoba na tej ziemi zasługuje na miłość i współczucie.

ChAD manifestuje się u każdego inaczej.

Istnieją różne rodzaje ChAD-u. Chociaż niektóre objawy są takie same, inne są kompletnie różne. Poza tym nie każdy ma wszystkie symptomy. Aby jeszcze bardziej to skomplikować, jeden objaw może być bardziej dotkliwy niż inny. To prawdziwa kolejka górska dla chorego i każdego, kto ma z nim związek. Wyobraź sobie, że nie masz żadnej kontroli nad swoim umysłem. Czy możesz chociaż na sekundę zatrzymać się i pomyśleć, jak przerażające jest to zarówno dla osoby z ChAD-em, jak i jej bliskich?

Proszę, nie mów, żeby chory po prostu poszedł do lekarza, to nie będzie problemu z lekami.

Niektórzy pacjenci z chorobą afektywną dwubiegunową są mistrzami manipulacji. Wiedzą, jak "ograć" personel medyczny, więc nikt nie wie dokładnie, jak bardzo są chorzy. System zdrowia psychicznego zawodzi na wiele sposobów. Lekarze mają tendencję do słuchania wyłącznie pacjenta, a nie dodatkowo jego opiekunów. To dlatego stres opiekuna w przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej jest tak duży. Istnieją różne leki i dawki leków. Nie każdy lek działa na każdą osobę. Dodatkowo leki pomagają tylko radzić sobie z objawami, nie powodują ich ustąpienia. Nawet jeśli chory przyjmuje leki codziennie, nadal może mieć objawy. Po prostu nie są one tak wyniszczające.

Nie mów: "Nie zniósłbym (wstaw dowolny rodzaj ChAD-owego zachowania) nawet przez minutę".

Naprawdę? Nie wiesz, z czym masz do czynienia, dopóki nie znajdziesz się w takiej sytuacji. Chorzy doskonale zdają sobie sprawę z tego, jak wpływa na bliskich ich choroba. Często załamują się, płaczą i mówią: "Chciałbym przestać być ciężarem/łamać ci serce/itd.".

Czy chcesz wspierać kogoś, kto spotyka się z kimś z chorobą afektywną dwubiegunową? Jest kilka prostych rzeczy, które możesz zrobić, aby pomóc. Po prostu posłuchaj. Podrzuć obiad. Brak martwienia się o kolację to większa pomoc niż możesz sobie wyobrazić. Zabierz opiekuna na lunch. Ma on tendencję do zapominania o dbaniu o siebie. Potrzebuje przerwy i poczucia się człowiekiem. Potrzebuje uwagi, tego, aby być z nim przez chwilę.

Jak wspierać bliskiego z diagnozą?

(...) Nie pozwól, aby diagnoza określała daną osobę. Nie patrz na nią ani nie rozmawiaj z nią z litością lub ze strachem. Nie wstydź się jej. Nie kontroluj jej, za to wspieraj ją i jej plan leczenia. Nie pozwól, by wszystko uszło jej na sucho tylko z powodu diagnozy. Niech wie, jakie są Twoje granice. Przygotuj się na nawroty. Pomóż jej uświadomić sobie, że otrzymanie diagnozy pomoże jej żyć lepszym, szczęśliwym życiem. Idź z nią na wizyty lekarskie. Pomóż jej zarządzać jej lekarstwami. Pomóż jej rozpoznać zmiany w jej nastrojach. Przygotuj się na zmiany w swoim związku. Poinformuj innych członków rodziny/ przyjaciół/ inne osoby (za zgodą chorego członka rodziny) o chorobie psychicznej i o tym, czego można się spodziewać. Wykorzystaj każdą okazję do walki ze stygmatyzacją i do edukowania innych. Kochaj ją i wspieraj.