Rola kobiet w Kościele

Istnieje powszechne poczucie oczekiwania co do zmian, jakie mogą objąć kobiety w łonie Kościoła.

Papież Franciszek mówił o tym znów w wywiadzie z dyrektorem "Corriere della sera" Ferrucciem de Bartoli, wyjawiając, że on także współdziała poprzez lekturę i refleksję na rzecz tego pogłębienia teologicznego, którego życzenie wyraził już parę miesięcy temu. A szczegółowe analizy i propozycje zostały przedstawione przez kard. Kaspera.

Warsztat jest więc otwarty - warsztat, którego cechy charakterystyczne Papież wskazuje coraz wyraźniej. Rozpoczęcie rozpatrywania sytuacji z punktu widzenia teologicznego oznacza w istocie poruszanie się w kierunku dalekim od tego, jakiego spodziewają się osoby myślące po prostu, że Kościół powinien dostosować się do świata, wprowadzając kobiety na wszystkie szczeble władzy i decyzji. Niewątpliwie istnienie rządów wyłączenie męskich jest dziś postrzegane przede wszystkim jako zdystansowanie się, nieuleczalna różnica w stosunku do społeczeństwa świeckiego. Lecz jeśli jest to kwestia teologiczna, oznacza, że istotą problemu nie jest "modernizacja", ale coś głębszego i ważniejszego, co dotyczy duchowej natury Kościoła.

Chodzi mianowicie o coś, co wiąże się z wzbogaceniem tożsamości tej instytucji, liczącej dwa tysiące lat, dalszą refleksję nad rolą, jaką kobiety odgrywały zarówno w tradycji biblijnej, jak i w życiu Kościoła: drogę, łączącą odkrywanie i uznanie. To uznanie z kolei przyczynia się nie tylko do określenia roli, jaką w przyszłości kobiety będą mogły i chciały odgrywać, ale przede wszystkim do nakreślenia cech duchowych i teologicznych tradycji chrześcijańskiej, otwartej na pierwiastek kobiecy. To wszystko wzbogaci orędzie Kościoła, gdyż dzięki temu będzie mogło ono rozbrzmiewać w odzyskanej pełni rodzaju męskiego i żeńskiego, które się dopełniają i wzmacniają, jako że reprezentują całość natury ludzkiej, tak jak ją stworzył Bóg.

Z tego punktu widzenia paradoksalnie jest rzeczą bardzo pozytywną to, że Kościół pozostał do tej pory niewzruszony na pewne aspekty procesu emancypacji kobiet, które w ostatnim stuleciu pojawiły się w świecie laickim - pozostał tym samym jedynym strażnikiem tych wartości kobiecych - wśród nich pierwszą jest macierzyństwo - które rodzaj emancypacji, jaka utrwaliła się w historii, stara się przekreślić. A zatem może je proponować na nowo, żywe i nieskażone, i umożliwiać dostrzeżenie ich bogactwa i owocności w sferze duchowej i intelektualnej, stosując je w pierwszej kolejności w swoim łonie.

Jest wiele wyróżniających się postaci kobiecych, które w ostatnim stuleciu zrozumiały i zapoczątkowały tę przemianę. Na przykład Chiara Lubich, która założyła Dzieło Maryi, aby na nowo postawić w centrum misji chrześcijańskiej miłość matczyną, kobiecą otwartość na ognisko domowe. Albo Adrienne von Speyr, mistyczka, która zainspirowała wiele dzieł wielkiego teologa Hansa Ursa von Balthasara, a która w medytacjach na temat Maryi zauważa, że więź fizyczna i duchowa między matką i dzieckiem nadal istnieje jako wieczna tajemnica między nimi. Włącza Ją nieuchronnie w swoje dzieło odkupienia", i Jezus "nie oddzieli się już od swojej Służebnicy, która jest także Matką i Królową, tak jak mężczyzna nie może oddzielić się od kobiety. Chrystus jest tylko mężczyzną, nie jest kobietą, ale kobieta i mężczyzna tworzą razem cały rodzaj ludzki".

Antonella Lumini, miejska eremitka florencka, autorka ważnej książki na temat "macierzyństwa Boga", zaznacza, że dziś kobiety, które są w centrum miłości, tracą macierzyńskość, zdolność przyjmowania i kochania. Ta tendencja nie jest jednak nieodwracalna: ludzkość zrozumie, nie będzie już mogła wierzyć w samą siebie i sama sobie wystarczać. I Kościół odzyska ciepło, które przyciąga i oświeca, ponieważ "tylko miłosierna miłość pozwala zbliżyć się do pustki, istniejącej w sercu ludzkości".