Człowiek sieje, Bóg daje wzrost

Drodzy bracia i siostry!

W dzisiejszej liturgii czytamy dwie krótkie przypowieści Jezusa: o ziarnie, które samoczynnie rośnie, i o ziarnku gorczycy (por. Mk 4, 26-34). Posługując się obrazami zaczerpniętymi ze świata rolnictwa Pan przedstawia tajemnicę Słowa i królestwa Bożego oraz wskazuje powody naszej nadziei i naszego zaangażowania.

W pierwszej przypowieści uwaga skierowana jest na losy zasiewu: ziarno, które zostaje rzucone w ziemię, kiełkuje i rośnie samo zarówno wtedy, gdy rolnik śpi, jak i wtedy, gdy czuwa. Człowiek sieje z nadzieją, że jego praca nie pozostanie bezowocna. Tym, co podtrzymuje rolnika w jego codziennych trudach, jest właśnie ufność w moc drzemiącą w ziarnie i dobrą jakość gleby. Przypowieść ta przywodzi na myśl tajemnicę stworzenia i odkupienia, owocnego dzieła Boga w historii. To On jest Panem królestwa, człowiek jest Jego pokornym współpracownikiem, który rozważa stwórcze działanie Boże, raduje się nim i oczekuje cierpliwie na jego owoce. Końcowe żniwo kieruje nasze myśli ku ostatecznej interwencji Boga na końcu czasów, gdy zrealizuje On w pełni swoje królestwo. Teraźniejszość jest czasem zasiewu, a wzrastanie ziarna zapewnia Pan. Każdy chrześcijanin wie zatem dobrze, że powinien czynić wszystko, co w jego mocy, ale ostateczny wynik zależy od Boga: ta świadomość podtrzymuje go w trudzie codziennym, szczególnie w trudnych sytuacjach. Pisał o tym św. Ignacy Loyola: «Działaj tak, jakby wszystko zależało od ciebie, wiedząc jednak, że w rzeczywistości wszystko zależy od Boga» (por. Pedro de Ribadeneira, Vita di S. Ignazio di Loyola, Mediolan 1998).

W drugiej przypowieści również znajdujemy obraz zasiewu. Mowa jest w niej jednak o specyficznym ziarnie — o ziarnie gorczycy, które uważano za najmniejsze z wszystkich nasion. Choć jest tak małe, to jednak jest pełne życia; gdy pęka, wyrasta z niego zarodek zdolny przebić ziemię i przedrzeć się na światło słoneczne i wzrastać, aż stanie się «większe od innych jarzyn» (por. Mk 4, 32): słabość jest siłą nasienia, jego rozpadnięcie się jest jego mocą. Takie jest królestwo Boże: rzeczywistość po ludzku mała, składająca się z ubogich w sercu, tych, którzy pokładają ufność nie we własne siły, ale w mocy miłości Boga, tych, którzy nie są ważni w oczach świata; a jednak to właśnie przez nich wdziera się moc Chrystusa i przemienia to, co jest pozornie mało znaczące.

Obraz ziarna jest szczególnie drogi Jezusowi, gdyż dobrze wyraża tajemnicę królestwa Bożego. W obu dzisiejszych przypowieściach ukazuje on «wzrost» i «kontrast»: wzrost, który następuje dzięki dynamizmowi zawartemu w samym ziarnie, i kontrast między maleńkością ziarna a wielkością tego, co ono wytwarza. Przesłanie jest jasne: królestwo Boże, nawet jeśli wymaga naszej współpracy, jest przede wszystkim darem Pana, łaską, która wyprzedza człowieka i jego dzieła. Nasza niewielka siła, pozornie bezbronna wobec problemów świata, jeśli jest zanurzona w moc Bożą, nie lęka się przeszkód, jest bowiem pewna zwycięstwa Pana. Jest to cud miłości Boga, która sprawia, że kiełkuje i rośnie wszelkie ziarno dobra rozsiewane po ziemi. A doświadczenie tego cudu miłości sprawia, że jesteśmy optymistami, pomimo napotykanych trudności, cierpień i zła. Ziarno kiełkuje i wzrasta, gdyż sprawia to miłość Boga. Niech Maryja Panna, która niczym «żyzny grunt» przyjęła ziarno Słowa Bożego, umocni w nas tę wiarę i tę nadzieję.

Światowy Dzień Uchodźcy

Drodzy bracia i siostry!

W przyszłą środę, 20 czerwca, przypada Światowy Dzień Uchodźcy, którego promotorem jest Organizacja Narodów Zjednoczonych. Dzień ten ma zwrócić uwagę wspólnoty międzynarodowej na sytuację licznych osób, przede wszystkim rodzin, które zmuszone są opuścić własne ziemie, bowiem są zagrożone z powodu konfliktów zbrojnych i różnych form wielkiej przemocy. Tych braci i siostry, tak bardzo doświadczonych, zapewniam o mojej modlitwie i o stałej trosce Stolicy Apostolskiej, a moim pragnieniem jest, by ich prawa były zawsze respektowane i by mogli wkrótce połączyć się ze swoimi bliskimi.

Po polsku:

W tych dniach Kościół obchodził uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa i wspomnienie Niepokalanego Serca Matki Bożej. Życzę wszystkim Polakom, by od Boskiego Serca Jezusa, które jest dobroci i miłości pełne, uczyli się wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka, zwłaszcza człowieka słabego, dotkniętego cierpieniem. Niech z tego Serca, które jest królem i zjednoczeniem serc wszystkich, czerpią siłę do budowania wzajemnych więzi w rodzinie i w środowisku pracy. Z serca wam błogosławię.

Benedykt XVI