Niedziela Chrztu Pańskiego, 12 stycznia 2003

1. «Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko» (Iz 55, 6).

Te słowa z Księgi proroka Izajasza rozbrzmiewają w liturgii dzisiejszej niedzieli, kończącej okres Bożego Narodzenia. Zachęcają nas one, abyśmy się zastanowili nad znaczeniem, jakie ma dla nas dzisiejsze święto Chrztu Pańskiego. Przenieśmy się myślą nad Jordan, gdzie Jan Chrzciciel udziela chrztu pokuty i wzywa do nawrócenia. Do Prekursora podchodzi również Jezus, którego obecność przemienia ów gest pokuty w uroczyste objawienie Bóstwa. Niespodziewanie rozlega się głos z nieba: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie» (Mk 1, 11), i na Jezusa zstępuje Duch w postaci gołębicy. Jan uświadamia sobie, że w tym nadzwyczajnym wydarzeniu wypełniają się słowa o Mesjaszu narodzonym w Betlejem, któremu oddali cześć pasterze i królowie. On jest tym, którego zapowiadali prorocy, umiłowanym Synem Ojca, którego powinniśmy szukać, gdy pozwala się znaleźć, i wzywać Go, gdy jest blisko. Przyjmując sakrament chrztu, każdy chrześcijanin spotyka Go osobiście: zostaje włączony w tajemnicę Jego śmierci i zmartwychwstania oraz otrzymuje nowe życie, które jest życiem samego Boga. Jakże wielki to dar i odpowiedzialność!

2. Dzisiejsza liturgia wzywa nas, abyśmy z radością czerpali «ze zdrojów zbawienia» (Iz 12, 3) i na nowo przeżyli swój chrzest, dziękując za liczne dary, które otrzymaliśmy. W tym duchu pragnę, zgodnie z tradycją, udzielić chrztu dwudziestu dwu niemowlętom w tej wspaniałej Kaplicy Sykstyńskiej, w której malowidła wielkich artystów przedstawiają najważniejsze wydarzenia naszej wiary. Dzieci te pochodzą przede wszystkim z Włoch, a także z Polski i Libanu. Pozdrawiam was wszystkich, drodzy bracia i siostry, którzy zechcieliście uczestniczyć w tej pięknej uroczystości. Bardzo serdecznie pozdrawiam zwłaszcza was, drodzy rodzice, matki i ojcowie chrzestni, którzy macie być dla swych dzieci pierwszymi świadkami tego podstawowego daru, jakim jest wiara. Pan powierza waszej odpowiedzialnej opiece ich życia, które są tak bardzo cenne w Jego oczach. Z miłością czyńcie wszystko, aby wzrastały «w mądrości, latach i łasce»; pomagajcie im dochować wierności swemu powołaniu. Za chwilę, również w ich imieniu, odnowicie przyrzeczenie zobowiązujące do walki ze złem i do pełnego przylgnięcia do Chrystusa. Niech to wielkoduszne zobowiązanie kształtuje całe wasze życie!

3. Bądźcie też świadomi, że Pan wzywa was do nowej i głębszej współpracy. Powierza wam bowiem zadanie codziennego towarzyszenia tym dzieciom na drodze do świętości. Wy sami starajcie się być święci, abyście mogli je prowadzić do tego ostatecznego celu chrześcijańskiego życia. Nie zapominajcie, że świętość potrzebuje «chrześcijaństwa wyróżniającego się przede wszystkim sztuką modlitwy» (List apostolski Novo millennio ineunte, 32).

Niech Maryja, Święta Matka Odkupiciela, która w postawie pełnego otwarcia przyjęła Boży plan, wspiera was, umacniając waszą nadzieję i pragnienie wiernej służby Chrystusowi i Jego Kościołowi. Niech Matka Boża pomaga zwłaszcza tym dzieciom, aby do końca wypełniły plan Boga dla każdego z nich. Niech wspomaga rodziny chrześcijańskie na całym świecie, aby były prawdziwymi «szkołami modlitwy», w których wspólna modlitwa staje się coraz bardziej sercem i źródłem wszelkiego działania.