Optymistyczna realistka - Joanna Mazur. "Wszystko dzieje się po coś, ktoś ma większy plan"

- Uważam, że wszystko dzieje się po coś, że ktoś ma większy plan, którego ja nie do końca musiałam, w tamtym czasie rozumieć - mówi Joanna Mazur paraolimpijka, multimedalistka mistrzostw świata i Europy niepełnosprawnych.

6 kwietnia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Sportu dla Rozwoju i Pokoju. Z tej okazji rozmawiamy z paraolimpijką, multimedalistką mistrzostw świata i Europy niepełnosprawnych Joanną Mazur.

Urodziła się z dystrofią plamki żółtej, przez co już jako dziecko zaczęła tracić wzrok. Mimo to, nie załamała się i postanowiła dosłownie "pędzić", by nikt nie mógł jej dogonić w realizacji założonych celów.

Sport dla każdego

Kamil Babuśka: Każdy nadaje się do sportu?

Joanna Mazur: - Myślę, że tak. Każdy może znaleźć dyscyplinę, konkurencję, która będzie sprawiać mu przyjemność - jest ich tak wiele, że każdy znajdzie coś dla siebie. Nie wszyscy muszą być wyczynowymi sportowcami.

Potrzeba jedynie zmotywowania się i czasem odwagi w pierwszych krokach, by później można było regularnie uprawiać sport i czerpać z niego masę korzyści.

W jednym z wywiadów wspomniała pani, że "sport to jest droga do realizacji marzeń". Co jest najlepszego na tej "drodze"?

- Ta droga to czasem długi proces. Myślę, że jestem tego dobrym przykładem. Najlepsze jest, kiedy udaje się realizować małe, pośrednie cele, które zbliżają nas do tego głównego. Cała "zabawa" polega na tym, że małe punkty nie realizują się same, nie jest to przypadkowe działanie.

Trzeba w tę realizację włożyć bardzo dużo pracy i zaangażowania, niejednokrotnie okazuje się, że same starania i poświęcenie są niewystarczające, potrzeba czegoś więcej.

Nieraz to jeszcze większe skupienie, wprowadzenie różnego rodzaju zmian, odważenie się, zaryzykowanie, a czasem wystarczy tylko się "mocniej wkurzyć". To wszystko zależy od sytuacji. W trakcie tej drogi dojrzewamy, poznajemy swoje mocne i słabe strony, spotykamy również wielu wartościowych ludzi ze sportową duszą.

Mam wrażenie, że tylko oni rozumieją styl życia, który wybrałam. Ci ludzie są niewątpliwie jednym z wielu atutów uprawiania sportu.

Można powiedzieć, że pani dzięki sportowi odkryła swoją osobowość na nowo?

- Czy na nowo, to nie jestem przekonana - zbieram po prostu "obficie" życiowe doświadczenie. Najpierw miałam radosne dzieciństwo, później przyszła choroba, a następnie pojawił sport. To moje życie w ogromnym skrócie.

Wiem, że to dopiero początek, a sportowa przygoda kiedyś się skończy. Póki co, mocno "haruję", by dawać mnóstwo pozytywnych emocji nie tylko sobie, ale i kibicom.

Jak wygląda pani codzienność, taki zwykły dzień? Jest nierozerwalnie związany ze sportem?

- Jesteśmy w takiej fazie przygotowania, gdy trenujemy trzy razy dziennie [gdy rozmawiamy Joanna Mazur przebywa na zgrupowaniu w Wałczu - przyp. red.]. Budzę się ok. 6:20, 25 minut później rozpoczyna się mój pierwszy trening. Po nim jem śniadanie, chwila przerwy, następnie drugi trening. Potem obiad, po którym kolejny trening. Na koniec dnia następuje odnowa biologiczna. Tak mniej więcej wygląda moje życie przez siedem dni w tygodniu.

Cele, nie marzenia

Lubi pani marzyć i rozmawiać o marzeniach?

- Chyba nie do końca. Bardziej mam cele niż marzenia. Marzenia zawsze wydawały mi się jako coś nierealnego do osiągnięcia, a nad realizacją celów pracujemy sami.

Jest więc pani realistką. Takie podejście wynika z doświadczeń życiowych czy po prostu z usposobienia, charakteru?

- Pewnie trochę z usposobienia, trochę z charakteru. Jestem "optymistyczną realistką". Zawsze chciałabym, żeby wszystko układało się po mojej myśli, ale wszyscy wiemy, że to nie zawsze tak ładnie się układa. Dlatego może zamiast typowego planu "B" należy reagować na bieżąco i po prostu działać.

Joanna Mazur o Bogu

"Na początku buntowałam się przeciw wszystkiemu, co sprawiło, że nie widzę, w tym przeciwko Bogu. To był dla mnie trudny okres w życiu, ale już dogadałam się z Górą i mamy pewien układ” - tych słów użyła pani w rozmowie dla magazynu "Viva!". O jaki układ chodzi?

- Nie wiem czy mogę mówić, bo to jest, jednak umowa - klauzula poufności (śmiech). Od ósmego roku miałam zupełnie stracić wzrok, mimo to nadal widziałam i widzę nadal światło czy kolory. Szczególnie dla mnie, jako kobiety jest to ważne, bo dzięki temu m.in lubię słoneczną pogodę i kolorowe ubrania.

Mój układ z Górą polega więc właśnie na tym, by mi to zupełnie nie zgasło.

Jak ochronić swoją wiarę w takich trudnych okolicznościach? Co jest kluczowe - wsparcie innych ludzi, czy po prostu silna wola?

- Wsparcie bliskich jest zawsze ważne. Kluczowe było moje pogodzenie się z sytuacją, która nastała. Mam wrażenie, że się z nią nadal nie pogodziłam - jest to proces.

Zaakceptowałam ją i uczę się żyć z tym, co mam. Uważam, że wszystko dzieje się po coś, że ktoś ma większy plan, którego ja nie do końca musiałam w tamtym czasie rozumieć.

Musiałam nauczyć się żyć, gdy nie widzę. Takie myślenie sprawiło, że mogłam iść dalej, ale sport sprawił, że dalej "idę z pasją" i dzięki temu jestem szczęśliwym człowiekiem, a w żadnym wypadku nie gorszym z powodu swojej dysfunkcji.