#abraham

Bóg nie napisał traktatu na temat wiary, ale stosuje metodę "żywych obrazów" - przykładów z życia wybranych ludzi. Pierwszym człowiekiem, przez którego otrzymujemy od Boga lekcję wiary, jest Abraham. Św. Paweł, nawiązując do jego historii, nazywa Abrahama ojcem naszej wiary.

Myślą przewodnią proponowanych rozważań jest droga powołania Abrahama. Patrząc na życie Patriarchy, odkrywamy, że również my jesteśmy nieustannie zapraszani do podążania podobną ścieżką. Trzeba nam, jak Abrahamowi, zaryzykować i wyjść z naszego Ur Chaldejskiego: wyruszyć ku niewiadomej, żyjąc nadzieją, że spełni się to, co obiecał nam Bóg. Zgodzić się na tę wędrówkę i dać się Bogu prowadzić do coraz większej zażyłości z Nim to pełnia ludzkiego życia. Tylko wtedy możemy stać się szczęśliwymi świadkami Bożej miłości.

Uśmiechnęła się więc do siebie i pomyślała: “Teraz, gdy przekwitłam, mam doznawać rozkoszy, i mój stary mąż?" Rdz 18, 12

Po Ziemi Świętej pielgrzymujemy przede wszystkim po to, aby nawiedzić miejsca związane z Chrystusem. Dopiero potem odkrywamy, że jest ona święta także dlatego, że jest ziemią Obietnicy danej na początku dziejów zbawienia Abrahamowi

Wstawiennictwu Abrahama u Boga za występnych mieszkańców Sodomy i Gomory poświęcił papież swą dzisiejszą katechezę podczas audiencji ogólnej. Benedykt XVI kontynuował cykl katechez poświęconych modlitwie, koncentrując się na refleksji biblijnej na ten temat.

Wiemy, że nadzieja jest bardzo ważna - bowiem nadzieja nigdy nie umiera. W życiu codziennym tolerujemy głos naszego serca o nadziei dopóty, dopóki nie spotka nas coś złego, coś bolesnego. Nas albo naszych najbliższych. Wtedy żadne mądre powiedzonka po prostu nie działają.

Doświadczenie wiary w Boga jest podjęciem trudu pielgrzymowania. To zgoda na pewne ryzyko i na przyjęcie niespodzianek.

{{ article.description }}