#czytanie na każdy dzień

Wierząc w Miłość szybko dostrzeżemy, że ona jest słowem wpisanym głęboko w nasze serca i krok po kroku nauczymy się jej.

Lęk przed utratą posiadanej władzy, choćby małej, oraz lęk przed śmiercią, odbierze rozum każdemu, kto się podda tym lękom. Dlatego misja Chrystusa ukierunkowana była na leczenie człowieka z tych właśnie lęków.

Wola Boża nie jest łatwa. Józef ma opuścić rodzinny kraj i z nowonarodzonym Dzieckiem podjąć uciążliwą podróż. Przez pustynię w nieznane, bez znajomości języka, kultury, do kraju, w którym nikt go nie oczekuje.

Żyjemy „w mroku i cieniu śmierci”. Perspektywa śmierci nas przygniata i mąci pokój wewnętrzny. Dlatego przychodzi do nas „Wschodzące Słońce” – Bóg we własnej osobie.

Wydawałoby się, że Elżbieta powinna się ucieszyć z przybycia Maryi z powodu wielkiej potrzeby wsparcia od młodej, silnej kobiety. Powinna była powiedzieć na powitanie: „Jak to dobrze, że przyszłaś do mnie, bo sama nie daję już sobie rady”. Tymczasem ...

Kontemplując tę scenę, możemy stawiać liczne pytania: Dlaczego Maryja nie dzieli się doświadczeniem zwiastowania z Józefem? Dlaczego zachowuje tajemnicę? Dlaczego idzie do Elżbiety, pozostawiając narzeczonego w niepewności?

Zadawali Jezusowi pytanie: „Jakim prawem to czynisz?”. I my pewnie nie raz pytaliśmy Boga w podobny sposób: „Boże, jakim prawem to się dzieje w moim życiu? Dlaczego tak się dzieje?”.

Jest to głos inny, szczególny, niezwykły, bo wzywa do prostowania ścieżek Panu. I jest to głos skuteczny.

Jezus chce otworzyć oczy każdemu z nas. Czy jednak wierzymy w to, że On może to uczynić? Jeśli nie uwierzymy, nie pozwolimy Mu działać w nas z pełną swobodą i oczy nasze nie otworzą się.

Na początku Adwentu Kościół przypomina nam o Paruzji, czyli ponownym Pana na końcu czasów i zachęca do czujności, wierności, wyciszenia i modlitewnego przygotowania.

{{ article.description }}