#o spowiedzi na spokojnie

Bywa czasami tak, że człowiek nie jest w stanie uwierzyć, że Bóg mu wybaczył jakiś grzech. Popełniliśmy coś - raz albo wielokrotnie - co wydaje się nam tak ważne i tak wielkie, że nie możemy o tym zapomnieć...

Często uczy się - także u nas na katechezie - że grzech, to przede wszystkim przekroczenie kazania bożego albo kościelnego. Trzeba myśleć bardziej osobowo. Grzech jest powiedzeniem NIE Panu Bogu…

Często myśli, że Pan Bóg jest takim prokuratorem, który będzie badał wszystkie zakamarki mojego życia, żeby znaleźć jakieś przestępstwo...

Jeśli ktoś ci mówi, z czego masz się spowiadać, to zawsze bierz to w nawias. Przede wszystkim słuchaj własnego sumienia, bo to jest najważniejsze…

Może przyjść taka pokusa, że chcę zapunktować przed Panem Bogiem albo przed spowiednikiem. Przychodzę, niby chcę się spowiadać, a właściwie mówię "jaki jestem gość"…

Jeśli popełnię grzech ciężki, czyli taki po którym czuję, że nie mogę iść do Komunii świętej, no to muszę iść do spowiedzi. Problem się pojawia, kiedy grzechów ciężkich nie popełniam. Czy mam wtedy się spowiadać?

{{ article.description }}