#przeszłość

Przeszłość wypierana i zniekształcana obciąża i przygniata człowieka, utrudnia jego rozwój i zrozumienie siebie jako osoby.

Żaba wrzucona do wrzątku wyskoczy natychmiast. Ale żaba włożona do zimnej wody i podgrzewana nie zauważy, że się ugotowała. Tak samo jest z kryzysem...

“Warto rozmawiać" - każdy z nas słyszał już zapewne wiele razy to hasło, ale co zrobić, aby rozmowa przyniosła dobre owoce? Czy dobrze jest rozmawiać o przeszłości i przykrych doświadczeniach? Odpowiedzi udziela dr Maria Popkiewicz-Ciesielska, doradca rodzinny.

Pierwszą potrzebą człowieka jest miłość. Prawie wszystkie przyczyny zranień odnoszą się właśnie do tej potrzeby, jako jej sfrustrowanie. Nieakceptacja obecności człowieka, czy płci, czasu pojawienia się jest chyba najpoważniejszym zranieniem, jakie przychodzi człowiekowi doświadczyć już na początku życia.

Niektórzy z nas są wyjątkowo wrażliwi na najmniejszy gest odrzucenia. Z tego powodu znajdują go często w wypowiedziach i reakcjach innych, nawet jeśli go tam w zasadzie nie ma.

Pierwszym warunkiem odkrycia nowego życia dzięki porażce jest jej całkowite akceptowanie. Przyznajemy przed sobą, że inaczej wyobrażaliśmy sobie życie, a marzenia o nim się rozwiały. To boli, ale musimy przetrzymać ból utraty iluzji.

Rodzące się w nas refleksje, szczególnie jeśli są konfrontowane z partnerem, nie są formą ucieczki od wydarzeń świata, ani sposobem na unikanie problemów i codziennych konfliktów. Wyjawianie własnych myśli, emocji i uczuć to próba dogłębnego poznania siebie.

{{ article.description }}