Tylko Ty to potrafisz. My grzeszni Cię prosimy przy tej stacji, uznajemy w pokorze wszystkie swoje grzechy. Uznajemy wszystkie swoje upadki, rozpoznajemy się leżący na ziemi - mówi biskup Grzegorz.
Stacja VII - Pan Jezus upada po raz drugi
"Miłość nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego."
To wszystko są upadki, Panie Jezu. Bezwstyd, szukanie swego, egoizm, gniew, pamiętliwość, niewybaczenie. To wszystko są upadki. Miłość się ich nie dopuszcza, to mówi Hymn. Ale też miłość potrafi, Twoja miłość potrafi wyprowadzić z takich upadków, potrafi podnieść człowieka, potrafi z upadków uczynić dobro.
Błogosławimy Cię Panie za to, błogosławimy Cię za wszystkie Kościoły tego miasta Kazimierz, za wszystkie Kościoły tego fragmentu Krakowa. Każdy z nich gdzieś wyrósł jako odpowiedź na grzech, na winę. Błogosławimy Cię za sanktuarium męczeństwa św. Stanisława, którego by pewnie nie było, gdyby nie gniew króla. Błogosławimy Cię za kościół św. Katarzyny, którego by nie było, gdyby nie bezwstyd króla Kazimierza Wielkiego. Błogosławimy Cię za kościół Bożego Ciała, którego by nie było gdyby nie złodziejstwo i świętokradztwo ludzi, którzy ukradli Najświętszy Sakrament i porzucili tu, na bagnach.
We wszystkich tych kościołach jest zawarta ta pokuta. Wszystkie te kościoły mają taka historię odwracania upadków ludzkich, wyprowadzania z nich dobra. Podziwiamy Jezu Twoją umiejętność wyprowadzenia dobra z każdego ludzkiego upadku. Podziwiamy Twoją miłość. Tylko miłość potrafi podnosić ludzi z najgłębszych upadków. Z gniewu, z bezwstydu, z świętokradztwa.
Miłość potrafi podnieść. I to właśnie w taki sposób: potem pokolenia mają z tego radość. Można zbudować Kościół. Na ludzkim upadku. Tylko Ty to potrafisz. My grzeszni Cię prosimy przy tej stacji, uznajemy w pokorze wszystkie swoje grzechy.
Uznajemy wszystkie swoje upadki, rozpoznajemy się leżący na ziemi. Podnieś nas. Wyprowadź dobro z każdego naszego grzechu, zrób to, czego my sami nie potrafimy. Z nas, grzesznych, buduj Kościoły. Z nas, grzesznych, buduj wspólnoty w których inni odnajdą Twoją świętość, nie naszą. Z każdego naszego grzechu uczyń drogę do Ciebie dla nas i dla innych. Twoja miłość to potrafi, bądź błogosławiony.
Bądź błogosławiony za tę umiejętność. Prosimy Cię też: daj taka samą nadzieję, taką miłość która ma taką nadzieję daj także w nasze serca. W stosunku do ludzi o których myślimy, że są już straceni, że już się nie podniosą. Daj nam taką miłość, która potrafi podnieść, wyprowadzić dobro ze zła. Daj nam taką nadzieję, Jezu Chryste.
Przy tym miejscu, przy tym szpitalu, którego by nie było gdyby Jan Boży jeszcze raz to odkrywamy. Człowiek, który był skazany na śmierć stał się dla tylu ludzi źródłem życia i uzdrowienia. To tylko Twoja moc, Panie.
W każdy piątek zapraszamy na rozważania Drogi Krzyżowej z bp. Rysiem. Każdego tygodnia opublikujemy jedno rozważanie do konkretnej stacji.
Skomentuj artykuł