Dzisiejsza Ewangelia zawiera pewien paradoks. Jezus mówi, że synowie tego świata są roztropniejsi od synów światłości. Daje więc pewną naganę nam, chrześcijanom. Z pewną dozą humoru, a dla niektórych nawet zgorszenia, proponuje za wzór złodzieja, nieuczciwego zarządcę. Zastanówmy się, dlaczego?
Bogaty człowiek z przypowieści (pośrednio także Jezus) chwali swego nieuczciwego zarządcę za inteligencję, spryt, przedsiębiorczość. Jezus nie pochwala niesprawiedliwości, korupcji, malwersacji, ale pomysłowość, która pozwala wyjść z krytycznej sytuacji. Nieuczciwy zarządca potrafił wykorzystać krótki czas, by zyskać sobie przyjaciół i zdobyć aprobatę swego pana. Wykorzystać nieuczciwie, ale bardzo inteligentnie.
W tym miejscu przypomina się inna przypowieść Jezusa: o pannach nierozsądnych i rozsądnych (Mt 25, 1-13). Morał przypowieści, upraszczając, jest taki: człowiek głupi nie zbawi się. Jesteśmy wszyscy powołani do mądrego, rozsądnego korzystania z darów, jakie posiadamy, mając na uwadze cel naszego życia.
Jezus chwali nieuczciwego zarządcę, gdyż trwoni majątek właściciela z korzyścią dla innych. Ten człowiek, stojący w obliczu bankructwa, potrafi zaskarbić sobie przyjaciół poprzez hojność.
Wobec Pana Boga będziemy zawsze dłużnikami. Nasze rachunki z Panem Bogiem nigdy się nie zgadzają, nigdy nie są czyste, wyrównane. Niewłaściwie administrujemy darami, które otrzymaliśmy od Stwórcy, uważamy je za własność, wykorzystujemy dla własnych, niejasnych i nieuczciwych celów, nie liczymy się z innymi... Przypowieść uczy, jak radzić sobie z tymi nieprawidłowościami. Bóg będzie zadowolony, gdy jak nieuczciwy zarządca, będziemy Jego majątek przelewać na innych. Bóg aprobuje nieprawidłowości, które służą innym. Zawsze jest czas, by rozdawać przebaczenie, miłosierdzie, współczucie, miłość… (A. Pronzato).
Trzecią postawą, za którą pan pochwalił nieuczciwego zarządcę, jest jego skłonność do ryzyka, odwaga oraz fantazja. Rządca w mistrzowski sposób obmyślił strategię i plan, oczywiście oparty na oszustwie. Oszukując swego pana, zaryzykował bardzo wiele. Jednak postawił wszystko na jedną kartę. I wygrał.
My, współcześni chrześcijanie, przypominamy częściej biurokratów i urzędników w administracji państwowej. Jesteśmy precyzyjni, mamy gotowe schematy, wzory, odpowiedzi... Natomiast daje o sobie znać braki spontaniczności, radości życia, entuzjazmu, fantazji. Zarówno w życiu osobistym, rodzinnym, jak i w zaangażowaniu społecznym. Brak entuzjazmu, fantazji to "brak serca". A bez serca nie można być uczniem Jezusa, nie można być świętym. Brak odwagi i gotowości podjęcia ryzyka jest daleki od radykalizmu ewangelicznego.
Jakie uczucia budzi we mnie postawa nieuczciwego rządcy? Czy nie jestem uwikłany w nieprawidłowości etyczne (brak przejrzystości, niesprawiedliwość, korupcja, zakłamanie…)? Czy jestem człowiekiem fantazji i humoru? Czy raczej cechuje mnie formalizm, konformizm, lęk przed oceną innych, obawa przed byciem innym? Co sądzę o ludziach, którzy "są sobą" i nie poddają się dyktatowi mody czy presji innych? W jaki sposób wykorzystuję swój rozum, inteligencję? Czy dostrzegam u siebie cechy przedsiębiorczości, pomysłowości, skłonności do ryzyka? Jaka jest moja pasja życiowa? Czy jestem hojny dla innych czy tylko dla siebie?
Skomentuj artykuł