W naszym społeczeństwie wciąż pokutuje takie rozumowanie - abstynencja jest dla pijaków i alkoholików, ja nie mam z tym problemu, dlaczego mam rezygnować z kilku okazji kulturalnego napicia się alkoholu? Uważam, że to złe podejście do sprawy.
Zacznę tendencyjnie SMS-em, jakiego niedawno dostałem: "Szczęść Boże! Proszę księdza mam problem, tzn. moja koleżanka ma… Jej tata pije i ją bije, ona ucieka z domu i nikt bliski nie chce jej pomóc, nawet mama, bo wie, że jak się sprzeciwi to jeszcze jej się oberwie. Doradzi ksiądz co ona może zrobić?".
To jedna z konkretnych sytuacji, w których rodzi się ból i jakaś forma złości na ten popsuty świat. Ale w tym tekście nie do końca tym chcemy się zająć… To prowokacja. Próba zrodzenia odpowiedzi na problem alkoholowy, nie tylko w naszym otoczeniu.
Co to jest trzeźwość? Po co ona komu? Dlaczego Kościół nad Wisłą co roku wzywa: nie pijcie w sierpniu? Co zmieni, że ja jeden nie będę pił alkoholu, przecież dzieci, jak dziewczyna z cytowanego SMS-a, i tak będą cierpiały?! Takie pytania mnie trochę mierżą, bo to podejście nieewangeliczne. Tak na marginesie, żeby zrozumieć sens trzeźwości, trzeba kochać trochę więcej niż siebie samego…
Zacznę od tego, że jako ksiądz, ale też sporo katolików tak ma: spotykam się z prośbą - proszę o modlitwę za mnie, bo mam z tym i tym problem. Skoro wierzymy w moc modlitwy, to dlaczego nie wierzymy w moc ofiary?! Jak modlitwa złożona przed Bogiem w konkretnej intencji ma moc, to tak samo np. moja sierpniowa trzeźwość złożona przed Panem w konkretnej intencji ma moc.
Pan Jezus zaznacza potęgę modlitwy i postu, a nawet podkreśla jego skuteczność w bardzo trudnych sprawach (zob. Mt 17,21).
Uważam, że coraz mniejsze ogólne zainteresowanie tematem modlitwy, postu czy właśnie trzeźwości wynika z tego, że współczesna cywilizacja "psuje nam mózg". Jeszcze modlitwa w kręgach osób pobożnych czy ze wspólnot jest czymś naturalnym, ale post czy sierpniowa trzeźwość już niekoniecznie.
Ile wina może wypić chrześcijanin?
Chętniej wchodzimy w to, co miłe i takie łapiące za serce, niż podejmujemy rezygnację z czegoś. Nastawiamy się na przyjemność, sam to widzę, chętniej pójdę na mocne uwielbienie, niż podejmę post! To podejście konsumenta - dużo brać mało dawać…
Ale czy o to chodzi w chrześcijaństwie, żeby nam było dobrze, miło, przytulnie i komfortowo?! No przecież nie! Oczywiście, że nie mamy także stać się ponurymi pokutnikami, ale chodzi o czuwanie, aby nie zagubić prawdziwego sensu naszej wiary i pielgrzymki przez ziemię. A więc trzeba ciągle na nowo zmieniać myślenie!
W naszym społeczeństwie wciąż pokutuje takie rozumowanie - abstynencja jest dla pijaków i alkoholików, ja nie mam z tym problemu, dlaczego mam rezygnować z kilku okazji kulturalnego napicia się alkoholu? Uważam, że to złe podejście do sprawy.
Czym innym jest problem alkoholowy i całkiem inaczej wygląda powrót do trzeźwości i normalnego życia takiego człowieka, a czym innym jest wybór abstynencji jako dobrowolnego daru dla drugiej osoby.
Tak naprawdę stać nas na wiele wyrzeczeń. Życie w małżeństwie, domu, a nawet sąsiedztwie, pracy, klasie czy na uczelni wymaga od nas wielu kompromisów. Często rezygnujemy z różnych rzeczy, także przyjemnych, aby wyjść naprzeciw oczekiwaniom drugiej strony. Dlaczego więc jest taki opór w podjęciu trzeźwości?!
Nie chcę demonizować, ale chyba diabeł chce nam trochę obrzydzić dobrowolną ofiarę z siebie.
Ja od 12 lat nie piję alkoholu, ponieważ jestem w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka (KWC) i całkiem mi z tym dobrze. Może na początku było mi trochę "szkoda", że nie mogę się napić z kolegami piwa, ale z czasem wchodzi się w pewien nawyk i odważę się powiedzieć, że ta ofiara - rezygnacja staje się trochę mniejsza. Ale o czymś innym chcę napisać.
Ten wybór abstynencji to nie tylko kwestia niepicia alkoholu, to daje znacznie więcej.
Dla mnie KWC to szkoła wolności. Wybierając życie bez alkoholu, muszę podjąć walkę! Walkę najpierw ze sobą samym! I to jest największy owoc tej trzeźwości, ona mi daje prawdziwą wolność i przeświadczenie: mam władzę nad moimi potrzebami. I ta wygrana bitwa o trzeźwość daje odwagę do podjęcia walki na innych płaszczyznach.
I wcale nie oznacza to, że muszę mieć od razu problem z alkoholem czy nikotyną, dragami, pornografią, samogwałtem, hazardem, jakąś formą materializmu. Ale życie bez alkoholu hartuje naszego ducha.
Gdyby się teraz zatrzymać w naszym rozważaniu, to sprowadzilibyśmy trzeźwość tylko do jakiegoś supernaturalnego wysiłku, aktu woli, terapii. Zresztą nasze postanowienia i wyrzeczenia nieoddawane Bogu są mniej skuteczne i konsekwentne. Natomiast idea wolności od zniewoleń jest na wskroś biblijna.
Owszem wino w Piśmie Świętym jest uważane za coś dobrego, podtrzymującego życie (por. Syr 31,27), ale już upijanie się i robienie niemoralnych rzeczy pod wpływem alkoholu jest potępiane (por. Iz 5,8-13; Prz 20,1; Rz 13,13). Znów chodzi o wolność w używaniu tych rzeczy.
Stary Testament zna postawę świadomego wyboru abstynencji; otóż Samson i jego matka nie używali wina (por. Sdz 13,2-17,25), największy prorok Jan Chrzciciel również nie używał alkoholu i żył jak asceta. Bóg nikogo do niczego nie zmusza, ale każdego zaprasza na drogę rezygnacji z siebie i wybierania rzeczy większych.
I to jest klucz do zrozumienia trzeźwości, jedno z narzędzi, którym możemy odkryć w sobie prawdziwe człowieczeństwo. Naśladowanie Jezusa, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (por. Mt 20,28).
Kiedy odrzemy ofiarę z siebie z tego nadprzyrodzonego - bożego pierwiastka, staje się ona dość smutnym i ograniczającym zadaniem, a kiedy podejmuję daną formę wyrzeczenia w imię Jezusa, z Jezusem oraz dla innych i siebie, wtedy daje ono radość, satysfakcję, poczucie, że moje życie i działanie nie jest egoistycznym dryfowaniem, ale spalaniem się dla innych, na wzór Zbawcy!
I mało tego, w chwili kiedy zaczynam myśleć o innych, o Kościele, przejmuję odpowiedzialność za wolność i w konsekwencji wieczność ludzi wokół mnie.
Można to pięknie podsumować fundamentalnym założeniem ks. Franciszka Blachnickiego, założyciela nie tylko Oazy, ale także KWC - posiadanie siebie w dawaniu siebie. Czy chętnie spalasz się dla innych? Czy w ostatnim miesiącu podjąłeś jakąś konkretną formę wyrzeczenia, aby dać coś bliźniemu?
Czy podjąłeś dobrowolną trzeźwość w sierpniu, aby tą swoją ofiarą pomóc komuś zniewolonemu? Czy jesteś gotów spontanicznie pomóc potrzebującemu? Jeśli tak, to zaczynasz posiadać siebie… Bo daje tylko ten, kto ma.
Zobacz też:
5 powodów, dla których Kościołowi tak zależy na trzeźwości
Chcemy pokazać rzeczywistość chrześcijaństwa, która wymyka się wszelkim schematom.
Można spotkać się z opinią, że Kościół ma być w myśl jednych bądź drugich. Pokażemy, że w gorących tematach nie musimy dzielić się na dwa obozy, ale wciąż możemy istnieć w jednej wspólnocie.
W każdym z zagadnień zaprezentujemy dwa różne punkty widzenia, które mieszczą się w Kościele oraz głos, który wyjaśnia zaistniałe napięcia, wskazuje drogę po środku, rozładowuje emocje. Chcemy dać do zrozumienia, że w Kościele Katolickim można mieć różne wrażliwości, zupełnie inne podejście do różnych tematów. Porozmawiajmy o nich spokojnie, wymieńmy się swoimi doświadczeniami.
Zapraszamy was do rozmowy, napiszcie, jakie tematy są dla was szczególnie ważne.
Skomentuj artykuł