Dzisiejsze słowo tnie jak miecz obosieczny. Wnosi do mojego życia tyle nadziei, że nie mam w sobie miejsca by ją ulokować, chcę więc podzielić się nią z Wami. Zestawienie słów czytania, psalmu i ewangelii jest jak abstrakcyjny scenariusz. Im większe poczucie rozbieżności tym proporcjonalnie większa frajda z poszukiwania wspólnego sensu. Opowiem Wam co ja znalazłem przy porannej kawie.
Jestem na etapie zmiany pracy i jak wielu młodych ludzi wiem, że nie jest to najłatwiejsze, ale nie niemożliwe. Otwieram dzisiejsze czytanie, a tam słowa pociechy, bym się nie przejmował swoim wiekiem i nie pozwalał go lekceważyć. Już byłem uśmiechnięty, ale czytam dalej i widzę coś więcej. Twoja młodość jest Ci dana i zadana! Nie usprawiedliwiaj się wiekiem w braku mądrości, pobożności, czystości i miłości! Nie szukaj sposobu by zaciągnąć kolejny dług, pracuj i rozważaj jak możesz pomnożyć zaciągniętą walutę. Zmieszałem się. Czy każde słowo Boga musi mieć podwójne dno?
Idę dalej. Psalm wysławia dziś dzieła rąk Stwórcy. Jego prawo i przymierze. Jestem spadkobiercą tych darów. Człowiek dziełem Boga. Czuję się wspaniale, ale czuwam. Znowu pstryknięcie w nos. Z tymi darami coś nadchodzi. Kolejna powinność. Nie wystarczy ich przyjąć (uznać), trzeba też nimi żyć. Niczym faryzeusz przy stole wzdrygnąłem się na myśl o Jego sprawiedliwości (by już za chwile odkryć miłosierdzie). Aklamacja je zapowiada. Nie bój się działać. Nie myli się ten kto nic nie robi, albo mocniej - taki człowiek upada już na początku i nie pragnie wstać. Nadchodzi ten, który Cię pokrzepi!
Choć Jezus w ewangelii mówi jednoznacznie, to już boję się, że znowu ukrył coś przede mną. Wolę jednak mu zaufać - podejrzliwość nie jest cechą chrześcijańską. Bardziej miłuje ten, komu więcej darowano. Czy tyczy się to też kredytu w miłości? Nie. Ten dług trzeba pomnażać by dać siebie Bogu i bliźnim. Miłość jest inwestycją w człowieka. Obdarowani miłością sami potrafimy się nią dzielić. Pomnażamy ją niekoniecznie w sobie. Wielu z tych, którzy powrócą do Ojca, zwrócą mu majątek pomnożony z ziarna naszej uprawy.
Są to 3 postawy jakich doświadczamy w życiu. Poszukujący, otwarty na świat, który nie potrafi jeszcze oddzielić ziarna od plew i chwastów. Sieje co popadnie powoli pracując nad jakością zasiewu. Odkrywa to przez studium. Dojrzały, który świadomie zawarł z Bogiem przymierze, ale jakże łatwo nam wtedy pomyśleć, że jesteśmy lepsi. Wybieramy raz i chcemy zbierać owoce bez uprawy. Powracający na porzucone pole, do źródła Miłości. Ten, który nie był czujny i pozwolił zagnieździć się chwastom w duszy. Jednak ufa Bogu i ofiarowuje się.
Jak to wszystko się klei? Gdybyśmy potrafili wzrastać, a nie traktować życie jako etapy, które trzeba zamknąć i przejść na następny poziom, bylibyśmy wygrani. Nie zapomniałbym wtedy w dojrzałym życiu jak ważne są codzienne małe kroki i studium, które nie pozwalają zubożeć mojej ziemi. Pamiętałbym też, że nawet gdy zagnieździ się na mojej uprawie grzech, jest Bóg, który potrafi go wypalić.
Nigdy nie jesteś zbyt młody lub zbyt grzeszny by stać się świadectwem dla świata. Nie ma też świadectwa poza człowiekiem! Jesteś nim Ty - świadek, z całym swym bogactwem i lokatą Miłości. Nie istnieje granica czasu, która zrywa przymierze i czyni twoje świadectwo bezwartościowym. Bóg nie jest chciwym bankierem, który przyjdzie wyrównać rachunki by zgadzało się saldo. Jest raczej ekonomem miłosierdzia, który z dwóch minusów potrafi zrobić plus. Jak zrobił to z dwóch belek krzyża na Golgocie.
Ktoś kto myśli, że zaciąga się dług tylko w banku myli się. Każdy grzech, inicjatywa poza Bogiem jest już nim. Przychodząc do konfesjonału spłacamy go, przyjmując komunię pomnażamy majątek, dzieląc się z ludźmi inwestujemy go. Być pewnym miłosierdzia nie znaczy je trwonić. Pokora w ufności. To dopiero skandal miłosierdzia!
Tekst pochodzi z bloga Szymona M. Żyśko: symeon.blog.deon.pl
Skomentuj artykuł