Chrystus wzorem pokory (Flp 2,5-11)

Jan Paweł II posiadał dar komentowania Biblii, która była podstawowym źródłem inspiracji jego nauczania. Odczytywał ją zawsze w duchu Tradycji Kościoła i w kontekście liturgii.

W ślad za "Komentarzem do Ewangelii" prezentujemy kolejne dwa tomy: Komentarz do ksiąg Nowego Testamentu oraz Komentarz do ksiąg Starego Testamentu Wydawnictwa m.

Flp 2,5-6

5 To dążenie niech was ożywia; ono też

[było] w Chrystusie Jezusie.

6 On to, istniejąc w postaci Bożej,

nie skorzystał ze sposobności,

aby na równi być z Bogiem,

Ten, który mówi: "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" (J 15,13), dobrowolnie idzie na Mękę (por. Mt 26,46) i posłuszny Ojcu oddaje na krzyżu życie za wszystkich ludzi (por. Flp 2,6-11).

Tak więc kontemplacja Jezusa ukrzyżowanego to główna droga, którą Kościół musi podążać każdego dnia, jeśli pragnie w pełni zrozumieć, czym jest wolność: darem z siebie w służbie Bogu i braciom. Zaś komunia z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym jest niewyczerpanym źródłem, z którego Kościół nieustannie czerpie, aby żyć w wolności, składać siebie w darze i służyć. (...) Miłość niech cię uczyni sługą, tak jak prawda uczyniła cię wolnym (...). Jesteś zarazem sługą i wolnym: sługą, ponieważ nim się stałeś; wolnym, ponieważ umiłował cię Bóg, twój Stwórca; więcej — jesteś wolny, bo możesz kochać swojego Stwórcę (...). Jesteś sługą Pana i jesteś wolny w Panu. Nie szukaj wyzwolenia, które oddaliłoby cię od domu twego wyzwoliciela!" (Enarratio in Psalmum XCIX, 7).

Flp 2,7

7 lecz ogołocił samego siebie,

przyjąwszy postać sługi,

stając się podobnym do ludzi.

Jezus Chrystus, który na krzyżu objawia doskonałość swojej miłości pasterskiej poprzez bezgraniczne ogołocenie zewnętrzne i wewnętrzne, jest wzorem i źródłem cnót posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Kapłan jest wezwany, by przez praktykę tych cnót wyrazić swą pasterską miłość do braci. Zgodnie z tym, co Paweł pisze do chrześcijan z Filippi, kapłan winien mieć "te same dążenia" co Jezus, ogołacając się z własnego "ja", by odnaleźć w miłości posłusznej, czystej i ubogiej główną drogę do zjednoczenia z Bogiem i jedności z braćmi (por. Flp 2,5).

Flp 2,8-9

A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka,

8 uniżył samego siebie,

stając się posłusznym aż do śmierci -

i to śmierci krzyżowej.

9 Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył

i darował Mu imię

ponad wszelkie imię,

"Oto Człowiek". Słowa te zawierają niejako całą prawdę o Chrystusie, prawdziwym człowieku. O tym, który stał się "we wszystkim do nas podobny oprócz grzechu" i który "zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem" (Gaudium et spes, 22).

Nazwano Go "przyjacielem celników i grzeszników", bo jako ofiara za grzech był solidarny ze wszystkimi — także z "grzesznikami" — aż do śmierci na krzyżu. Lecz właśnie wtedy, gdy Jezus stał się ofiarą, wyłonił się ostatni aspekt Jego człowieczeństwa, który należy przyjąć i rozważyć do głębi w świetle tajemnicy "ogołocenia" (kenosis).

Mówi św. Paweł: "On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci — i to śmierci krzyżowej" (Flp 2,6-8).

Tekst Pawłowego Listu do Filipian wprowadza nas w tajemnicę kenosis Chrystusa.

Ukazując tę tajemnicę Apostoł używa najpierw słowa "ogołocił", które odnosi się przede wszystkim do rzeczywistości Wcielenia: "Słowo stało się ciałem" (J 1,14).

Bóg — Syn przyjął ludzką naturę, człowieczeństwo, stał się prawdziwym człowiekiem, pozostając Bogiem! Prawdę o Chrystusie-Człowieku trzeba zawsze odnosić do Boga — Syna. Właśnie na to stałe odniesienie zwraca uwagę tekst św. Pawła.