#Ewangelia: to jest zasadnicza cecha różniąca czowieka od Boga

My jednak często o tym zapominamy i żyjemy tak, jakby Bóg nie był nam potrzebny.

Słowa Ewangelii [J 3, 22-30]:

Jezus i uczniowie Jego udali się do ziemi judzkiej. Tam z nimi przebywał i udzielał chrztu. Także i Jan był w Ainon, w pobliżu Salim, i udzielał chrztu, ponieważ było tam wiele wody. I przychodzili tam ludzie, i przyjmowali chrzest. Nie wtrącono bowiem jeszcze Jana do więzienia.

Potem powstał spór między uczniami Jana a pewnym Żydem w sprawie oczyszczenia. Przyszli więc do Jana i powiedzieli do niego: «Nauczycielu, oto Ten, który był z tobą po drugiej stronie Jordanu i o którym ty wydałeś świadectwo, teraz udziela chrztu i wszyscy idą do Niego».

Na to Jan odrzekł: «Człowiek nie może otrzymać niczego, co by mu nie było dane z nieba. Wy sami jesteście mi świadkami, że powiedziałem: "Ja nie jestem Mesjaszem, ale zostałem przed Nim posłany". Ten, kto ma oblubienicę, jest oblubieńcem; a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, doznaje najwyższej radości na głos oblubieńca. Ta zaś moja radość doszła do szczytu. Trzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał».

[Wojciech Jędrzejewski OP]:

[Mieczysław Łusiak SJ]:

Człowiek z natury swojej ma tylko to, co wcześniej otrzymał. Owszem, może przetwarzać to, co otrzymał, ale nie może stworzyć czegoś z niczego. To właśnie jest zasadniczą cechą odróżniającą człowieka od Boga. Wszystko co mamy ma ostatecznie swe źródło w Bogu. I o tym mówi Jan Chrzciciel w dzisiejszej Ewangelii. My jednak często o tym zapominamy i żyjemy tak, jakby Bóg nie był nam potrzebny.

Na szczęście On nie robi sobie nic z tej naszej postawy i dalej nas obdarowuje, abyśmy nie przestali istnieć. Gdybyśmy jednak bardziej uznawali znaczenie Boga w naszym życiu, On mógłby obdarowywać nas jeszcze bardziej. Kiedy "On wzrasta", a "my się umniejszamy", wówczas wzrasta nasza radość, która jest wynikiem świadomości bycia obdarowanym.

Któż z nas nie cieszy się, gdy otrzymuje prezenty! Ale my wolimy prezenty nazywać należnością.