Co wnosi w naturę człowieka posiadana godność?

To, że stawiamy pytania, nawet wówczas, gdy nie znajdujemy na nie zadowalającej odpowiedzi, wskazuje stan niepewności. Racjonalne decyzje, rozstrzygające o całości życia ludzkiego można oprzeć tylko na odpowiedziach. Odpowiedzi takie otrzymujemy w dyskusjach na temat problemów etycznych. Staramy się przy tym uzasadniać je bardziej lub mniej racjonalnymi argumentami moralnymi, które mają potwierdzać słuszność podejmowanych działań. W tego rodzaju sytuacjach w sposób nieuświadomiony odwołujemy się do posiadanej godności. Czym ona jest? Jakie posiada znaczenie dla człowieka?

Godność człowieka według powszechnej opinii jest wartością nieredukowalną, zakorzenioną w ontycznej strukturze człowieka i jego osobowej kondycji. W niej też zawiera się postulat moralnego doskonalenia się człowieka, jego samorealizacji w obszarze najwyższych dóbr. Tym samym godność ujawnia nadrzędność osoby i jej pozycji wobec wszystkich innych bytów stworzonych. O tak rozumianej godności można też powiedzieć, że wyraża ona wielkość człowieka, której nie posiadają inne istnienia.

Chrześcijanie godność człowieka łączą z Bogiem, który wraz z powołaniem człowieka do istnienia udzielił mu tej wielkości. Tę wielkość wyraża między innymi zdolność do myślenia i kochania, bycie wolnym czy też stawanie się podmiotem wszelkiego rodzaju praw. Wyrazem godności człowieka jest też i to, że Stwórca powołując go do istnienia, uczynił go w świecie widzialnym swym obrazem i podobieństwem. Ponadto Pan

Bóg obdarował człowieka duchową i nieśmiertelną duszą, rozumem i wolną wolą (wolnością). Wreszcie godność człowieka wyraża też powołanie i przeznaczenie go przez Boga do szczęścia trwającego bez kresu (szczęścia wiecznego).

► KKK 1700: Godność osoby ludzkiej ma podstawę w stworzeniu jej na obraz i podobieństwo Boże; wypełnia się ona w powołaniu jej do Boskiego szczęścia. Jest właściwe istocie ludzkiej, że w sposób dobrowolny dąży do tego wypełnienia. Osoba ludzka przez swoje świadome czyny dostosowuje się lub nie do dobra obiecanego przez Boga i potwierdzonego przez sumienie moralne. Ludzie kształtują samych siebie i wzrastają wewnętrznie; całe swoje życie zmysłowe i duchowe czynią przedmiotem swojego wzrostu. Z pomocą łaski wzrastają w cnocie, unikają grzechu, a jeśli go popełnili, jak syn marnotrawny. powierzają się miłosierdziu naszego Ojca niebieskiego. W ten sposób osiągają doskonałość miłości.

► KKK 1701: Chrystus już w samym objawieniu tajemnicy Ojca i Jego miłości objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie. W Chrystusie, "obrazie Boga niewidzialnego" (Kol 1, 15), człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Stwórcy. W Chrystusie, Odkupicielu i Zbawicielu, obraz Boży, zniekształcony w człowieku przez grzech pierwszy, został odnowiony w swoim pierwotnym pięknie i uszlachetniony łaską Bożą.

► KKK 1702: Obraz Boży jest obecny w każdym człowieku. Jaśnieje we wspólnocie osób na podobieństwo zjednoczenia Osób Boskich między sobą.

► KKK 1703: Osoba ludzka, obdarzona duchową i nieśmiertelną duszą, jest jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego. Od chwili poczęcia jest ona przeznaczona do szczęścia wiecznego.

► KKK 1704: Osoba ludzka uczestniczy w świetle i mocy Ducha Bożego. Dzięki rozumowi jest zdolna do zrozumienia porządku rzeczy ustanowionego przez Stwórcę. Dzięki swojej woli jest zdolna kierować się sama z siebie do swojego prawdziwego dobra. Swoją doskonałość znajduje w poszukiwaniu i umiłowaniu tego, co prawdziwe i dobre.

► KKK 1705: Człowiek, dzięki duszy oraz duchowym władzom rozumu i woli, jest obdarzony wolnością, szczególnym znakiem obrazu Bożego.

► KKK 1706: Za pośrednictwem rozumu człowiek poznaje głos Boga, który przynagla go do "czynienia dobra, a unikania zła". Każdy człowiek jest zobowiązany do kierowania się tym prawem, które rozbrzmiewa w sumieniu i które wypełnia się w miłości Boga i bliźniego. Życie moralne świadczy o godności osoby.

► KKK 1707: Człowiek za poduszczeniem Złego, już na początku historii nadużył swojej wolności. Uległ pokusie i popełnił zło. Zachowuje pragnienie dobra, ale jego natura nosi ranę grzechu pierworodnego. Stał się skłonny do zła i podatny na błąd: Człowiek jest wewnętrznie rozdarty. Z tego też powodu całe życie ludzi, czy to jednostkowe, czy zbiorowe, przedstawia się jako wałka, i to walka dramatyczna, między dobrem i złem, między światłem i ciemnością.

► KKK 1708: Chrystus przez swoją mękę wyzwolił nas od Szatana i od grzechu. Wysłużył nam nowe życie w Duchu Świętym. Jego łaska odnawia w nas to, co zniszczył grzech.

► KKK 1709: Ten, kto wierzy w Chrystusa, staje się synem Bożym. To przybrane synostwo przemienia go, pozwalając mu iść za przykładem Chrystusa; uzdalnia go do prawego działania i do czynienia dobra. W zjednoczeniu ze swym Zbawicielem uczeń osiąga doskonałość miłości - świętość. Życie moralne, które dojrzało w łasce, wypełnia się w życiu wiecznym, w chwale nieba.

Czytaj więcej w: "Taka jest wiara Kościoła", s. 126-128.

Chrześcijanie godność człowieka łączą z Bogiem, który wraz z powołaniem człowieka do istnienia udzielił mu tej wielkości. Tę wielkość wyraża między innymi zdolność do myślenia i kochania, bycie wolnym czy też stawanie się podmiotem wszelkiego rodzaju praw. Wyrazem godności człowieka jest też i to, że Stwórca powołując go do istnienia, uczynił go w świecie widzialnym swym obrazem i podobieństwem. Ponadto Pan Bóg obdarował człowieka duchową i nieśmiertelną duszą, rozumem i wolną wolą (wolnością). Wreszcie godność człowieka wyraża też powołanie i przeznaczenie go przez Boga do szczęścia trwającego bez kresu (szczęścia wiecznego).