Jak się modlić w chwilach rozczarowań [WPROWADZENIE I PLIKI DO ŚCIĄGNIĘCIA]
Uwaga! Tekst ten przeznaczony jest dla ludzi dorosłych. Zawiera niejasności, cięte komentarze, swobodny język i prowokacje. Tekst nie daje odpowiedzi, nie osądza, nie wyznacza granic, nie mówi jak ma być. Tekst ten pokazuje jak jest i stawia pytania.
Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał, a z nim poszedł i Lot. Abram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu. I zabrał Abram z sobą swoją żonę Saraj, swego bratanka Lota i cały dobytek, jaki obaj posiadali, oraz służbę, którą nabyli w Charanie, i wyruszyli, aby się udać do Kanaanu. Gdy zaś przybyli do Kanaanu, Abram przeszedł przez ten kraj aż do pewnej miejscowości koło Sychem, do dębu More. - A w kraju tym mieszkali wówczas Kananejczycy. -Pan, ukazawszy się Abramowi, rzekł: «Twojemu potomstwu oddaję właśnie tę ziemię». Abram zbudował tam ołtarz dla Pana, który mu się ukazał. Stamtąd zaś przeniósł się na wzgórze na wschód od Betel i rozbił swój namiot pomiędzy Betel od zachodu i Aj od wschodu. Tam również zbudował ołtarz dla Pana i wzywał imienia Jego.
Zwinąwszy namioty, Abram wędrował z miejsca na miejsce w stronę Negebu. Kiedy zaś nastał głód w owym kraju, Abram powędrował do Egiptu, aby tam przez pewien czas pozostać; był bowiem ciężki głód w Kanaanie.
Abram nie miał łatwego życia z Bogiem. Jego wiara i zaufanie, które tak często lubimy podkreślać, były wykute w nieprzyjemnych wydarzeniach, znanych każdemy człowiekowi. Lubimy myśleć, że postaci z Biblii miały wyjątkową relację z Bogiem i przez to było im łatwiej. My takiej bliskości nie mamy, więc możemy jedynie poczytać i pomarzyć. To nie prawda. W dzisiejszym fragmencie Abram dostaje od życia cegłą w twarz, mimo że jeszcze dobrze nie rozpoczął swojej wędrówki. A właściwie, jak widzimy w dzisiejszym fragmencie, On już na początku tę swoją wędrówkę zakończył. Po obietnicy i wewaniu otrzymanym od Boga, Abram zwija cały swój dobytek, rusza w drogę i dochodzi do Ziemi Obiecanej Kanaan. Szybka piłka, wszystko w jednym wersecie! Na miejscu Bóg wychyla się zza chmurki i potwierdza "Tak, to jest ta ziemia, baw się dobrze!" Abram rozbija namioty, buduje ołtarz, chwali Pana, zapala fajkę i cieszy się życiem. That's all folks! Bóg zapłać, napisy końcowe proszę.
Ale "nie", bo "zawsze coś". Uwielbiam niektórych autorów biblijnych, którzy najważniejsze detale historii wrzucają niespodziewanie, krótko i jakby mimochodem. Krótka, niby poboczna, wrzutka o ciężkim głodzie w ziemi Kanaan przekreśla obietnice danę przez Boga. Ziemia Obiecana nie płynie ani miodem ani mlekiem. Ani nawet wodą, bo wszystko schnie i umiera. "Bóg Ci zapłać Panie Boże" za taką obietnicę i prezent. "Wyjdź z Twojej ziemi" - mówili - "będę Ci błogosławił" - mówili. "To żeś chłopie wymyślił wyprowadzkę z Haranu" - mądra żona Sara komentuje otwarcie. Nie żeby Abram był pod wpływem jakiejś presji, będąc odpowiedzialnym za cały głodujący klan. Musiał sobie człowiek zadać pytanie, co to wszystko ma znaczyć? Czy trzymać się obietnicy i zostać w Kanaanie czy zwijac interes i szukać jedzenia? Sposób narracji pokazuje, że Abram nie myślał za długo nad tą sytuacją. Może też dlatego, że Bóg nie naprzykrzał mu się za bardzo z dalszymi wskazówkami. Nie było żadnego "wyjdź z ziemi głodu i śmierci do Egiptu żeby coś zjeść". Było milczenie. Abram, praktyczny chłop zaraz nakazał pozbierać obóz i ruszył z całym klanem do Egiptu, co było klasycznym rozwiązaniem w tamtych czasach i miejscu. Obietnica obietnicą, ale człowiek żyć musi. "Thank you God, see you next time!"
Wiesz już, co się podziało w życiu Abrama. Teraz znajdź czas i miejsce, ściągnij wprowadzenie do medytacji i zobacz Twoją historię. Nie osądzaj, nie szukaj odpowiedzi, nie obwiniaj się, że jest inaczej niż ma być. Zobacz jak jest i szukaj Boga.
A teraz czas na konkrety. Poniżej znajdziesz materiały, które krok po kroku przeprowadzą Cię przez modlitwę. Ściągnij je postępuj zgodnie z instrukcjami.
Skomentuj artykuł