Franciszek w wideoprzesłaniu skierowanym do uchodźców, wolontariuszy i pracowników rzymskiego Centrum Astalli, powiedział m. in. "Wybaczcie zamknięcie i obojętność naszych społeczeństw, które obawiają się zmiany życia i mentalności, jakiej domaga się wasza obecność". Gdy teraz te przeprosiny zostały przypomniane, trudno uciec od pytania: w czyim imieniu Papież je wygłosił?
"Ludobójstwo". Czy warto po stu latach używać tak ostrych i ciężkich słów? Po co wypominać straszne czyny sprzed wieku, stawiając sprawę na ostrzu noża? Czy nie lepiej łagodzić, "przypudrować" prawdę, aby nie raziła swoim okrucieństwem i nie czynić z współczesnych ludzi potomków ludobójców?
W ciągu piętnastu lat o dziesięć procent zmalała w Polsce liczba zawieranych sakramentalnych małżeństw. Według ogłoszonego właśnie raportu na sakramentalne "tak" decyduje się dziś w skali kraju tylko 62,5 procent nowożeńców. Dlaczego tak się dzieje?
Dzień po rozpoczęciu peregrynacji relikwii bł. Frasstiego w naszej Ojczyźnie jeden z krajowych serwisów internetowych krótką notatkę na ten temat zareklamował na głównej stronie sformułowaniem mówiącym o tym, że Kościół będzie woził zwłoki po całej Polsce. Gdy zobaczyłem ten tytuł poczułem bolesne ukłucie w sercu.
Opozycja w Kościele? Czy to w porządku? Czy to w ogóle uprawnione zjawisko? Przecież Jezusowi ogromnie zależy na jedności Kościoła. W czasie Ostatniej Wieczerzy żarliwie prosił: "aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał".
U stóp Czarnej Madonny Papież wypowiedział przesłanie, jakie ma dla nas z tej okazji. Trudno o lepsze miejsce. To tu od dawna padają najważniejsze dla Kościoła w Polsce, ale też dla narodu, słowa.
Sposób, w jaki spowiada innych, a także w jaki sam się spowiada papież Franciszek, dla części katolików w Polsce jest zaskoczeniem i nowością. Tymczasem w wielu krajach na świecie jest on oczywisty i powszechny.
Oświadczenia odcinające się od przekazu kogoś, kto powołuje się na Ewangelię i naukę Kościoła, uzasadniając nimi własne i tylko własne poglądy, to niejednokrotnie za mało. Potrzebne są reakcje szybkie, stanowcze i jednoznaczne.
Dzieci nie mają wyłącznika. Nie da się w pełni sterować ich zachowaniami. Także podczas Mszy świętej. Przeszkadzają. Nie tylko wiernym uczestniczącym w liturgii. Także księdzu.
Jestem przekonany, że wizyty twórców i szefów informatycznych i sieciowych potęg nie są przypadkiem. Franciszek co prawda nie korzysta na co dzień z nowoczesnych urządzeń, jednak ma świadomość wielkiej siły nowych technologii.
Tego, co się zobaczyło, nie da się "odzobaczyć", tego, co się usłyszało, nie od się "odusłyszeć". To w nas jest. Może zblaknąć, przykurzyć się, ale będzie to w wielu z nas tkwić i wpływać na życie.
Papież Franciszek często mówi o diable. Robi to jednak w sposób, który nie daje wygody i nie pozwala "chować się" za diabelską aktywnością.
Życie każdego człowieka od poczęcia aż do naturalnej śmierci potrzebuje prawnej ochrony. Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Rzecz w tym, czego efektem jest ta ochrona - pisze ks. Artur Stopka.
Reakcją wielu broniących życia na poniedziałkowy protest było i jest mnożenie inwektyw pod adresem jego uczestniczek. Fala hejtu, wymyślanie poniżających i odbierających godność porównań, generalizowanie i przypisywanie wszystkim jak najgorszych intencji. Wyśmiewanie. Odpychanie, odrzucanie, wykluczanie. Robili i robią to ludzie, którzy odwołują się równocześnie do nauczania Kościoła. Chrześcijanie. Katolicy.
Kościół w naszym kraju ma aktualnie z Andrzejem Wajdą pewien problem. Generalnie przyznaje się, że był wielkim twórcą. Można jednak wyczuć pewien dystans i ostrożność wielu członków Kościoła w Polsce wobec postaci docenionego wieloma prestiżowymi nagrodami na całym świecie twórcy. Skąd to się bierze?
Podejmowanie tematu nadużyć seksualnych w atmosferze sensacji i "dowalania" Kościołowi, okazuje się drogą donikąd. Staje się marnowaniem okazji, aby coś ze sprawą zrobić.
Przybliżone statystyki pokazują, że obecnie spopielenie ciała zmarłych wybiera w Polsce ok. 10 proc. rodzin. Przybywa też krematoriów. Warto więc popracować nad kształtowaniem postaw i poglądów polskich katolików w tej sprawie.
Kilka dni temu w Polsce swoją spowiedź ze szczegółami opisała w dodatku do jednego z dzienników studentka dziennikarstwa. Co zastanawiające, nie spotkało się to ze szczególnie silną reakcją. Nie wybuchł wielki skandal. Nie zaczęła się dyskusja na temat granic, których w mediach nie należy przekraczać.
Na ile trafnie i precyzyjnie słowo "manowce" opisuje realia, w jakich znaleźli się "byli księża"? A może właściwsze byłoby stwierdzenie, że są nie "na manowcach", ale "na peryferiach"?
Czy każdy papieski dokument przez aklamację powinien być przyjmowany jako przedmiot bezkrytycznego zachwytu? Czy wolno takie wątpliwości głośno i publicznie wyrażać, czy też przyznanie się do nich naraża Kościół na rozbicie?
{{ article.description }}