Alan
Imię to można interpretować dwojako: jako imię rzymskie od nazwy etnicznej Alanów - plemienia scytyjsko-sarmackiego, lub jako imię celtyckie od wyrazu pospolitego alun 'harmonia, współbrzmienie' ewentualnie 'flecista'. Obok formy męskiej w użyciu była także żeńska forma Alana. W piśmiennictwie czasem miesza się to imię z Albanem.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Alanus, ang. Allanus, fr. Alain, hiszp., wł. Alano.
Święci, którzy spośród licznych wybitnych postaci średniowiecznego życia kościelnego noszących to imię otoczeni zostali czcią wiernych, są stosunkowo liczni. Repertoria wymieniają ponad dziesięciu. Tu przedstawimy czterech:
Alan(us) z Auxerre. Pochodził z Flandrii, dlatego niektórzy mylili go z Alanem z Lille. On sam też w Lille studiował. W r. 1131, gdy św. Bernard towarzyszył Innocentemu II w drodze do Li-ge, przylgnął do wielkiego kaznodziei. Bernard mianował go potem pierwszym opatem w Arrivour. W r. 1152 obrano go biskupem w Auxerre. Diecezją rządził przez lat piętnaście. Był również rozjemcą w licznych sporach, jakie zaistniały pomiędzy opatami a biskupami. Swemu dawnemu opactwu zorganizował sporo darowizn. Tęskinił zresztą do dawnego stanu zakonnego i dlatego w r. 1167 poprosił o zwolnienie z urzędu. Zmarł w Clairvaux 14 października 1185 r. i tam został pochowany. Menologia cysterskie nazywały go zawsze błogosławionym. Pozostawił po sobie Vita sancti Bernardi (BHL 1232).
Alan z Lille (Ab Insulis), nazywany także Doktorem uniwersalnym, urodził się w tym mieście w r. 1128. Studiował w Chartres i w Paryżu. Potem nauczał tamże oraz w Montpellier. Uczestniczył też w III soborze lateraneńskim (1179) oraz walczył z albigensami. W końcu jako brat-konwers wstąpił do Cîteaux i tam w r. 1202 lub następnym zmarł. Pozostawił po sobie sporą spuściznę teologiczną: De arte praedicatoria, De fide contra haereticos, Regula de sacra theologia, De planctu Naturae, Anticlaudianus. Okazał się w nich umysłem otwartym, jednym z największych w XII w. Na potomnych wywarł wpływ niemały. Mniej natomiast miejsca zajmuje w literaturze hagiograficznej i tylko menologia cysterskie umieszczają go wśród świętych i błogosławionych pod dniem 16 lipca.
Alan z La Roche (de Rupe, Rupensis) urodził się około r. 1428. Do dominikanów wstąpił w Dinant i tam też rozpoczął studia. Kontynuował je w Paryżu. Przez jakiś czas przebywał w Lille, zaangażowany w dzieło reformy zakonnej. W r. 1475 znalazł się w zreformowanej kongregacji niderlandzkiej. Nauczał w Gandawie, a następnie wysłany został do Rostocku. Potem znów przebywał w Lille, ale także w Douai i Tournai. W końcu przeniósł się do Zwoll i tam 8 września 1475 r. umarł, mając zaledwie 47 lat. Bez zwłoki otoczyła go cześć wiernych. Odtąd już stale nazywany jest błogosławionym, jakkolwiek starań o formalne potwierdzenie kultu nigdy nie poprowadzono konsekwentnie do końca. Imię Alana związało się przede wszystkim z rozkrzewianiem modlitwy różańcowej i zakładaniem bractw różańcowych. Poświęcił im walną część swej aktywności oraz kilka zredagowanych przez się pism.
Na ten temat najlepiej DHGE 1 (1912), 1306-1312. Zwięźle DBF 1 (1933), 1086 n. - Ikonografia w LCI 5 (1973), 66.
Alan de Solminihac urodził się 23 listopada 1593 r. na zamku w Belet. Jako młodzieniec gotował się do zawodu wojskowego, ale stryj wezwał go, aby objął po nim stanowisko opata kanoników regularnych w Chaucelade. Do zadania przygotowywał się starannie. Studiował w Cahors i w Paryżu. W r. 1622 rozpoczął odnawianie budynków klasztornych i reformowanie społeczności. Protestowali niektórzy, mimo to doszedł do osiągnięć tak znacznych, że kard. La Rochefoucauld wezwał go do reformowania innych klasztorów. W r. 1636 Richelieu powziął zamiar osadzenia go na stolicy biskupiej w Lavour, ale Alan zdołał się od godności uchylić. Potem przynaglono go jednak do objęcia stolicy w Cahors. W diecezji zdziałał wiele. Siedem razy ją wizytował, zreformował w niej domy zakonne, przewodził kilku synodom i dał im statuty, założył seminarium duchowne, organizował misje ludowe, które powierzał jezuitom i lazarystom, rewindykował wreszcie wiele zagarniętych nieprawnie dóbr kościelnych. Powiedziano, że w tym wszystkim miał ciężką rękę, ale wiadomo też, że okazując energię i wytrwałość, wiele zarazem wysiłku wkładał w to, aby ulżyć doli chorych, ubogich, sierot, wydziedziczonych. Zmarł 31 grudnia 1659 r. w Mercu-s. Beatyfikował go dopiero w naszych czasach, w r. 1981, Jan Paweł II.