Amalberga (Amelberga)

Żeńskie dwuczłonowe imię germańskie. Tworzą go elementy: amal- / amel- 'pracowity, niezmordowany' i -berg 'pomoc, obrona'.

W Polsce brak poświadczeń tego imienia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem. Amalberga, Amelberga.

Trzy święte, które widnieją w repertoriach pod tym imieniem, reprezentują stosunkowo młode chrześcijaństwo Flandrii, Brabancji i Lotaryngii. O ostatniej, która około 900 r. była ksienią w Süsteren i którą wspominano tam 21 listopada, nic prawie nie wiemy. Pozostałe bardziej były znane:

Amalberga z Maubeuge. Żyła w VII stuleciu w Brabancji. Była małżonką Witgera i matką kilku świętych. Razem z mężem obrała później życie zakonne. Zmarła około r. 690 w Maubeuge, ale szczątki przeniesiono do opactwa w Lobbes. Wspominana jest 10 lipca.

Amalberga Gandawska. Pochodziła z villa Rodingi, położonej w Ardenach. Wychowywała się u św. Laudreda w Bilsen. Welon dziewic poświęconych Bogu przyjęła z rąk św. Wilibrorda. Miała doznać wielu nadzwyczajnych łask. Ostatnie lata spędziła w villa Temsica, w miejscowości Temise, we Flandrii. Tam też zmarła 10 lipca. Szczątki przeniesiono później do opactwa Św. Piotra w Gandawie, skąd jej intensywny kult promieniował szeroko. Uchodziła za patronkę wieśniaków i ludzi morza, a także za orędowniczkę w czasie katastrof morskich, klęski głodu, w gorączce itp. Niestety, jej późne życiorysy utkano z wątków legendarnych.